Eigenlijk is elke bestemming die we aandeden in dit land een blog waard. Er zijn zoveel prachtige dingen te zien en beleven. We beklommen natuurlijk de Leeuwenrots Sigiriya waar een prachtig verhaal aan vast hangt over jaloezie tussen broers, monniken en roze olifanten. We reden naar de koningsstad Polonnaruwa en zagen tientallen olifanten tijdens een safari….
Spanje; een pot nat? ‘De keuken van een land is het landschap in een kookpot’ volgens Joseph Pla (1897-1981). Een blik in de pannen toont niet alleen een landschappelijk panorama maar ook de essentie van de cultuur. Terwijl ik dat las zat ik onder een Spaans parasolletje in Finca, ‘la vida loca’. Het leven is zo gek niet daar hoor… In het appartement waar wij een weekje ‘woonden’ vond ik het boek ‘Culinaria Espana’, een dikke pil met recepten en de culinaire eetgewoontes van dit prachtige land. Het was het eerste wat ik in mijn hand nam na binnenkomst, hahaha….
Herinneringen aan de zomervakantie… Met een taxi laten we ons afzetten bij het amfitheater in Pula. Het is groot en indrukwekkend. Een van de best bewaarde amfitheaters in Europa. Zelfs beter bewaard dan het Colosseum in Rome naar het schijnt. We slenteren eromheen en Maxime en ik besluiten dat we naar binnen willen. Kijken waar de leeuwenkooien zijn…
Koe Margareth heeft mijn hart gestolen. Want kaas maken zonder koe lijkt mij een top oplossing voor de enorme veestapel in ons kleine landje. Kaas zonder koe? Tja dat riep bij mij ook de nodig vraagtekens op. Maar klaarblijkelijk kan het al. Deze roestvrij stalen koe haalt caseïne uit gras en fermenteert het tot kaas.
Zelden heeft een tentoonstelling een grotere indruk bij mij achter gelaten dan die van Ai Weiwei’s zoektocht naar menselijkheid in de Kunsthal. Het is een aaneenschakeling van confronterende kunstwerken die je laten nadenken. Over de mensheid, de plek van het individu en de gevolgen van keuzes die gemaakt worden. Maar het laat je ook nadenken over jezelf. Welke keuzes maak jezelf? Hoe empathisch en betrokken ben je eigenlijk?
Koken voor een grote groep. De eerste keer dat ik kookte voor een groep van ongeveer 50 mensen had ik geen idee waar ik moest beginnen. Met een clubje zaten we in de keuken bij vriendin Stephanie om te brainstormen voor haar feestje. Maar hoeveel moeten we dan maken? Mijn vader weet raad, dacht ik. Hij heeft altijd groot ingekocht voor zijn restaurant. En de oplossing was makkelijker dan gedacht. Gemiddeld eet iemand ongeveer 450 gram. Tel alle ingrediënten van je recepten bij elkaar op en deel dat door het aantal gasten. Simple as that!
Wat gaat de tijd snel! Bij het opruimen van de foto’s op mijn telefoon kwam ik de foto’s van Dubrovnik in Kroatië tegen, alweer een jaar geleden…! Al scrollend zag ik weer zoveel moois voorbij komen dat ik er toch een blogje over schrijf. Want Dubrovnik is echt, echt de moeite waard. De stad staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en behoudt daarmee haar historisch aanzicht.
Zo!, hier komt niemand meer tussen. Een beetje verbaasd kijk ik op en twee twinkelende ogen kijken mij aan. ‘Ja, deze plek aan het raam heb ik speciaal gekozen tijdens het inchecken want ik zag dat de stoel aan het gangpad al bezet was. Dus ik dacht, hier in het midden gaat vast niemand meer zitten’. Ik glimlach, we leggen onze tassen op de stoel tussen ons in en terwijl het vliegtuig aanstalte maakt op de startbaan raken we aan de praat. Over het leven, werk, mannen…
De blik op Rovinj is schitterend. De woningen op het kleine ronde schiereiland lopen taps omhoog en bovenaan prijkt een kerk. Het lijkt nogal hoog dus benieuwd of we alle trappen naar boven gaan lopen. Eerst, ook op deze dag, een cappuccino op een terras. Het stadje is lieflijk, omgeven door verschillende kleine havens waarin vissersboten worden afgewisseld met mega jachten. Wie koopt er zo’n boot denk ik dan. Op een van de schepen spelen twee mannen een potje schaak. Ook een fijne manier om de dag te beginnen.
Wat veel mensen niet weten is dat het strand in Valencia perfect per fiets te bereiken is. Sterker nog… je hebt er op een fiets echt de perfecte beleving. Valencia heeft namelijk een lange boulevard met fijne fiets- en wandelpaden. En je komt dan vanzelf terecht bij een, naar onze mening, geweldig paellarestaurant. Niet chique, gewoon recht aan het strand. Dus als je daar bent.. loop vooral even met je voeten door het zand en dip je tenen in de zee…
“Barokke fantasie, middeleeuwse levenslust en dan ook nog je eigen schranspartij kunnen aanrichten. Dit boek is een weelderige, wellustige droom” Met die quote beschrijft Felix Wilbrink het boek Puntneuzen & Kersenpitten, verhalen en recepten uit De keuken van Jeroen Bosch. Bij de woorden levenslust, schranspartij wellustig ben ik verkocht. Dat moet dan toch wel wat bijzonders zijn dacht ik….
Wij dartelden langs scholen vissen en wuivend zeewier. Renden met een grote glimlach achter digitale vissen aan en bewogen ze met onze handen in het water uiteen. Om ons vervolgens te verbazen over de talloze Jeroen Bosch figuren die over, door en langs elkaar heen bewegen in een caleidoscoop van kleuren en vormen. Hypnotiserend en fluorescerend wordt je meegenomen in een onvoorstelbaar wondere wereld. En dan moet het mooiste nog komen…. Ik heb het over ‘Remastered’ in Rotterdam. Zelf noemen ze het de ‘See Hear Feel Experience’ en het maakt de verwachtingen meer dan waar. Je wordt ondergedompeld in een (interactieve) nieuwe wereld van oude meesters. Het is de mooiste ervaring die ik in lange tijd gehad heb.
Ben jij een van de mensen die graag hun lepel steken in een schaal met custard? Om dan door het vel heen te breken wat zich daar tijdens het afkoelen heeft gevormd, een royale schep te nemen en deze vergenoegd in je mond te stoppen? Of begin je spontaan te kokhalzen van het idee dat je vla met een vel voorgeschoteld krijgt? Eerlijk? Als kind vond ik het geweldig..! Op mijn verjaardag koos ik steevast zelfgemaakte vla met een vel. Want dat vel dat moest..! Zonder vel was het niet echt.. Mijn moeder kookte de vla, waarbij de keuken zich vulde met de zoete geur van vanille en goot deze een brede glazen schaal. Want hoe meer oppervlak, hoe meer vel tenslotte. Met het water in mijn mond stond ik boven die schaal de geur op te snuiven wachtend tot zich langzaam een vel vormde wat dikker en dikker werd. Alleen mijn vader en ik waren fan. De rest van ons gezin moest er niets van weten. Mijn zus kon zelfs de aanblik van die trillende massa en de geur van vanillevla niet verdragen en moest zich inhouden om niet over te geven, laat staan dat ze er een hap van nam. Maar mijn vader en ik vonden dat niet erg. Want des te meer bleef er over voor ons.
