reizen

Lang geleden woonde ik in het Entrepotgebouw in Rotterdam. Ik had er een prachtige loft in een oud pakhuis met uitzicht op een kleine binnenhaven. Ik ging niet over een nacht ijs met de keuze voor mijn woonplek want in Rotterdam kende ik op dat moment niemand. In mijn zoektocht stroopte ik Kralingen maar ook Noord, West en Katendrecht af. Nou had ik best oren naar avontuurlijk wonen maar Katendrecht stond in die tijd nog bekend om hoeren en snoeren, drugdeals en criminaliteit. Er stond een leuk nieuw appartementengebouw aan het einde van het schiereiland. Toch durfde ik het niet aan. Ik zag me daar als vrouw s’avonds (nog) niet alleen over straat lopen. Ik kwam natuurlijk uit het veilige Brabantse Nuenen, hahaha..

De deur sluit met een zachte klik en we zijn weg. Met een lichte schommel zoeven wij boven het landschap en klimmen snel naar grotere hoogte. Onder ons groene weilanden met het getingel van koeienbellen. De lucht is knisperend blauw met hier en daar een zachte witte wolk. Na een aantal keer overstappen van de ene gondel naar de andere veranderd het groene landschap onder ons langzaam naar rotsachtig gebied en tenslotte sneeuw! Voor ons zien we mensen in dikke jassen snowboarden. Enigszins twijfelend kijk ik naar mijn fleecevest en Frank in zijn zomervest. Hmmm, helemaal voorbereid zijn we niet. Bovenaan stappen we uit en de koude lucht slaat ons in het gezicht. We lopen wat rond op het hoogste punt, hebben het koud en besluiten daarom weer naar beneden te gaan. In een berghut halverwege de route bestel ik heerlijke goulashsoep want de traditionele knödel, ofwel deegbal in saus, kan mij niet bekoren.

Nu de eerste versoepelingen rond Corona eraan komen gaan we langzaamaan nadenken over waar we deze zomer met vakantie zouden willen én kunnen. Engeland lijkt een heel eind op weg met vaccineren. Zou dat een bestemming zijn waar we komende zomer met een gerust hart naartoe kunnen? Wij zijn er vorig jaar aan het eind van de zomer geweest. Eerlijk is eerlijk, helemaal onbezorgd was ik niet omdat we het water over gingen. Direct terug naar huis rijden bij een uitbraak kon niet. Maar het werd een heerlijke vakantie. Wij logeerden in Eastbourne en vanuit deze kustplaats in East Sussex kun je wandelingen maken die een uur duren of je een dag lang meevoeren langs de vaak nog ongerepte kust. Er zijn schitterende wandelpaden uitgezet die ook voor de minder geoefende wandelaar goed te doen zijn. De hele dag loop je er met je hoofd in de wind, de blik op zee. Een van de meest iconische wandelingen is die naar Beachy Head. Een kaap in ‘National park South Downs.’ De krijtrotsen van 162 meter hoog behoren tot de hoogste van Engeland. Als we op een mooie zonnige dag…

Tijdens een vakantie op Bali dronken wij Kopi Luwak, ofwel poepkoffie. Kosten? Tot € 250,- voor 500 gram. Maar waar veel geld wordt verdiend ligt fraude op de loer… Hoezo poepkoffie? Civet katten leven in het wild en eten rauwe koffiebessen zodra ze rijp zijn. Ze verteren alleen het vruchtvlees en de koffieboon wordt uitgepoept. Die uitgepoepte bonen worden verzameld, schoongespoeld, gebrand en verkocht als de duurste koffie ter wereld. Na het zien van Jack Nicholson met zijn Kopi Luwak in ‘The Bucket List’ staat het drinken van ervan bij veel mensen op hun eigen Bucket List. Misschien gaat daar een dikke streep door als ze weten wat wij nu weten..

Hoog in de heuvels van het prachtige Kefalonia ligt dichtbij het Agios Gerasimos klooster de Robola Winery. Als wij aankomen in de zinderende hitte van de late namiddag is het er stil. Binnen in de koele ontvangsthal staan lange schraagtafels met banken en glazen met spuugemmers ernaast. Proeven kunnen we dus wel! Hoewel er in de middag niemand is om uitleg te geven over het productieproces mogen we wel vrijelijk rondlopen in de bottelarij en de imposante hal bekijken waar de roestvrij stalen tanks staan opgesteld. Voorproefjes van de Robola wijnen hebben we al gehad….

Ze laten me verstillen in de tijd. Het gebeurt eigenlijk al als we de oprijlaan op wandelen. Grind knispert onder onze voeten. Onze pas vertraagt als vanzelf door de stilte om ons heen. Het lange pad wat zich voor ons uitstrekt is omsloten door hoge bomen. Een statig welkom. De historie is voelbaar en ik kan niet anders dan mijn hand leggen op de stenen muren en kolommen die al beroerd zijn door zoveel meer handen. Van lang geleden, of soms heel kort. Stevige muren en een slotgracht met ophaalbrug. Het is er allemaal. Binnen daalt een weldadige rust over mij heen. Als we slenteren door de salons, keukens, en slaapkamers. Koperen potten sieren de muren. Serviezen van breekbaar porselein versierd met jachttaferelen pronken op de tafels. Bedden van nog geen 1.50m lang met een stapel kussens om deels rechtop te slapen. Zouden de dames op die manier hun hoge kapsels, voorzien van krullen en versieringen, mooi houden? Aan de wanden prijken portretten van serieus kijkende mannen en vrouwen. Landheren, en misschien wel gravinnen of baronessen, uit hoge kringen en adellijke geslachten. Zij bestierden hun landgoed en huishouding. En wij mogen een kijkje nemen in dit leven van weleer. De tuinen zijn minstens zo mooi en dragen de sporen van grandeur uit het verleden. Het is niet moeilijk voor te stellen hoe koetsen kwamen aangereden met jonge mannen op audiëntie. En hoe zij een wandeling in de tuin maakten met de jonkvrouw van hun hart. Om een kus te stelen in de doolhof, door niemand gezien….

Het lijken ruimteschepen, of bovenmaatse zeedieren in de vorm van een walvis en een haai, die gezamenlijk zijn neergestreken in de droge rivierbedding van de Turia, in de stad Valencia. De futuristische gebouwen van de Ciudad de las Artes y las Ciencias, ofwel  de Stad van de Kunsten en Wetenschap, lichten fel op in de zon. Het is een spannend contrast, de mix van flats en kantoren op de achtergrond met deze ongelofelijk moderne gebouwen, waarvan je je meteen afvraagt hoe de binnenkant er in hemelsnaam uitziet……….> Hoe groot is het contrast met de Flamenco voorstelling die we die avond bezoeken. De voorstelling is groots in haar eenvoud. De artiesten geconcentreerd en bevlogen. We voelen de emotie vibreren als de mannen beginnen te zingen en spelen, en de danseres een samenspel begint met hen en haar publiek……

Toeterende brommers, langs sjezende open vrachtwagentjes, sjokkende ezels met overvolle karren en voetgangers vechten allemaal om een plek in de overvolle straten. De geuren van benzine, warm zand, eten en paardenstront dringen in mijn neus. Hoewel oktober is de temperatuur opgelopen tot 38C in Marrakesh. Ik voel me overvallen en de hoeveelheid indrukken is moeilijk te bevatten. We zijn net aangekomen en de eigenaar van de Riad brengt ons naar het centrum van de oude stad, maar goed ook want in het labyrint van straten en stegen hadden wij de weg nooit gevonden. Als hij ons afzet bij het centrale plein Djemaa El Fna zegt hij nog nadrukkelijk ‘If you come back, remember to enter the Medina at the green cross, then you will find us’. Jaja…denk ik, ik weet niet eens hoe we hier kwamen, laat staan dat we de weg terug vinden.. Maar dat is voor later. Op het plein slangenbezweerders, mannen in traditionele Toeareg kleding en vrouwen die Henna motieven schilderen op de handen van vrouwelijke toeristen. We laten het maar even aan ons voorbijgaan. Na een uitgebreide lunch van Tajine met kip en couscous duiken we de souks in. De smalle steegjes, vaak niet breder dan 1,5 meter zijn overdekt met rieten matten. We slaken een zucht van verlichting, yes, hier is het aangenaam. De stalletjes, winkels en kraampjes verkopen keramiek, zoete snacks, koperen lampen, stoffen, beeldjes, kleden en, vooral in de Joodse wijk, specerijen. We hebben al snel door dat, willen we vooruit komen, we niet teveel oogcontact moeten maken. Dat is voor de verkopers een seintje om een praatje aan te knopen. De mensen zijn aardig en hoewel iedereen wat wil verkopen, niet opdringerig. Dat is fijn.. Een lange slentertocht leidt ons door de verschillende, van zonlicht verstoken en schemerige, souks waar wolververs, houtbewerkers en tapijtknopers aan het werk zijn. We zijn beland in de exotische wereld van 1001 nacht…

Hoe noordelijker we rijden hoe onheilspellender de lucht. Dreigende regenwolken hangen laag en zwaar aan de hemel. De takken van kale bomen zwiepen heen en weer in de wind. We zijn de stad Groningen inmiddels voorbij en het landschap wordt leger. Enorme omgeploegde akkers, met verdorde stengels van lang geleden gemaaide gewassen, begeleiden ons op weg naar bijna het noordelijkste puntje van ons land. Voorbij het dorp Aduard begint het echt te spoken. De regen striemt inmiddels met flinke vlagen tegen de autoruit. De lucht is donkerblauw geworden en om ons heen niets dan leegte… Waar zijn we in godsnaam naar onderweg? Is hier überhaupt wel leven?  We vertrouwen op de navigatie en laten ons leiden door dit verlaten landschap wat ons terug lijkt te leiden naar vervlogen tijden… 

Het is nog vroeg als we vanaf het vliegveld met een taxi naar onze B&B in hartje Valencia worden gebracht. Een lange, maar ook natte en koude dag, ligt voor ons. Vanwege de feestdagen zijn de meeste winkels dicht en veel restaurants zijn ook gesloten. De taxichauffeur kletst in rap Valenciaans door zijn headset. Er wordt veel gelachen.. Ondertussen genieten wij van het uitzicht. Veel straten hebben platanen in de middenberm. Ik houd van de gebladderde stammen met breed uitwaaierende takken en het grote blad dat het zonlicht zo mooi filtert. Aan weerszijden prachtige oude panden met indrukwekkende voordeuren, soms wat opgetild met een paar treden. Op de eerste verdiepingen kleine balkons met smeedijzeren hekjes in sierlijke motieven. De gevels rijkelijk versierd met ornamenten en geschilderd in alle schakeringen wit. Het voelt nu al goed.

Ik ben al jaren enorm groot fan van Ottolenghi. Zijn gebruik van specerijen en kruiden heeft mijn smaakpapillen echt wakker geschud. Wat een smaak weet die man te geven aan elk van zijn gerechten. Ontelbare recepten heb ik gekookt uit zijn boeken waarbij de ohh’s en ahh’s niet van de lucht zijn tijdens etentjes met vrienden of familie. Nou was ik een tijdje geleden met vriendin Karin een paar dagen in Londen. Je kent het wel, The London Eye, museum, Harrods en vooral shoppen. Ik wist natuurlijk dat Ottolenghi’s eerste restaurant in Islington zit (hij heeft er inmiddels 6!). Niet echt op onze route en een bezoekje stond niet  op het programma. Toch liet het me niet los en ik wilde heel graag

Op vakantie bezoek ik altijd, echt altijd, de lokale markt. Niets zo interessant als ontdekken wie daar rondstruinen, wat er te koop is en hoe de marktkooplui hun waar aan de man brengen. Op onze trip naar Sri Lanka was het niet anders. Tijdens onze reis bezochten we talloze grote en kleine markten zoals de visafslag in Negombo* waar vissers hun dagelijkse vangst binnen brengen en verkopen. Op het strand, naast de visafslag, liggen op enorme matten kleine visjes te drogen. Die ook nog handmatig worden gekeerd! Deze gedroogde visjes kun je kopen op de lokale markten in de stad. * youtube filmpje van ‘places of interest’. In het midden van Sri Lanka ligt Dambulla met de grootste groenten- en fruitmarkt van het land. Daar kom je weinig toeristen tegen.