tentoonstelling

Hoeveel eet je in een jaar? Wat is het aantal eieren, sneetjes brood, flessen wijn, bananen, bakjes yoghurt etc etc dat we jaarlijks verorberen? Ik had daar nooit zo over nagedacht. Kunstenaar Itamar Gilboa vroeg het zich wel af en deed er wat mee. Een jaar lang verzamelde hij al zijn voedselverpakkingen, waterflessen, allerlei etenswaren en goot ze in porselein. Het is een indrukwekkende en prachtige verzameling geworden die uitgestald ligt in het LAM in Lisse, ook wel bekend als Food Art Museum. Niet alleen laten de rekken die van vloer tot plafond gevuld zijn met eierdoosjes, melkpakken, bananen en wijnflessen je nadenken over die hoeveelheid eten en drinken maar ook over de berg afval die je in een jaar produceert.

Geen houdbaarheidsdatum meer maar een verpakking die verkleurt naarmate de bacteriegroei toeneemt. Zwarma van de voetjes van paddenstoelen. Klaarblijkelijk hebben de tot nu toe ongebruikte voetjes van de oesterzwam precies de juiste sappigheid en structuur om perfecte shoarma van te maken. Of ribben met groeistructuren waar gekweekt vlees aan groeit. Eenmaal ‘volwassen’ kunnen de aan elkaar gegroeide spareribs van elkaar worden losgemaakt om samen te delen. En wat te denken van het Tiger penis project waar de verbinding gezocht wordt tussen bio technologische voeding, kunstmatige dierlijke medicinale ingrediënten en het voorkomen van verder uitsterven van bedreigde diersoorten.

Neem wat zout mee! Graag onderaan de berg opscheppen, staat er bij het kaartje. Tuurlijk wil ik dat! Als een kind zo blij schep ik voorzichtig wat zout in mijn zakje. Dat neem ik mee naar huis… Al lopend rond de zoutberg begin ik mij pas af te vragen wat de bedoeling eigenlijk is. De beschrijving in de flyer van het Bonnefantenmuseum heb ik nog niet gelezen. Indrukwekkend is de berg zout wel. Al mijmerend vraag ik mij af hoe ze al dat zout hier binnengebracht hebben. Vast niet met kruiwagens…

‘De gebraden duiven vlogen zo mijn mond in’, aldus Hans Christian Andersen. Dat is toch heel wat anders dan de slappe broodjes kaas en lauwe broodjes kroket waarmee ik ben opgegroeid. Nee, geef mij maar de tarbot met fijne kruiden, gebraden ossenhaas en gebraden kip met waterkers van de Oriënt Express! En graag de bombe glacé na alstublieft. Wie op stand woonde kon zich begin 19e eeuw tijdens een treinreis heerlijk laten verwennen in de restauratiewagen. De dames op stand lieten zich een verrukkelijk diner voorschotelen onderwijl keuvelend met een glaasje prik. Altijd al geweten dat ik in de verkeerde tijd geboren ben… Hoewel… op een van mijn reizen zat ik ooit in de nachttrein van Nairobi naar Mombassa. In de weliswaar eersteklas restauratiewagen bekleed met sleets fluweel, liepen obers balancerend met zilveren soepterrines tussen de tafels om de gasten, aan de met wit linnen gedekte tafels, te bedienen. Het geheel ademde de sfeer van lang vervlogen tijden. Nostalgisch, en een beetje treurig. Tegelijkertijd was in alles voelbaar hoe decadent deze reizen vroeger geweest moesten zijn…….