Eigenlijk is elke bestemming die we aandeden in dit land een blog waard. Er zijn zoveel prachtige dingen te zien en beleven. We beklommen natuurlijk de Leeuwenrots Sigiriya waar een prachtig verhaal aan vast hangt over jaloezie tussen broers, monniken en roze olifanten. We reden naar de koningsstad Polonnaruwa en zagen tientallen olifanten tijdens een safari….
Spanje; een pot nat? ‘De keuken van een land is het landschap in een kookpot’ volgens Joseph Pla (1897-1981). Een blik in de pannen toont niet alleen een landschappelijk panorama maar ook de essentie van de cultuur. Terwijl ik dat las zat ik onder een Spaans parasolletje in Finca, ‘la vida loca’. Het leven is zo gek niet daar hoor… In het appartement waar wij een weekje ‘woonden’ vond ik het boek ‘Culinaria Espana’, een dikke pil met recepten en de culinaire eetgewoontes van dit prachtige land. Het was het eerste wat ik in mijn hand nam na binnenkomst, hahaha….
Herinneringen aan de zomervakantie… Met een taxi laten we ons afzetten bij het amfitheater in Pula. Het is groot en indrukwekkend. Een van de best bewaarde amfitheaters in Europa. Zelfs beter bewaard dan het Colosseum in Rome naar het schijnt. We slenteren eromheen en Maxime en ik besluiten dat we naar binnen willen. Kijken waar de leeuwenkooien zijn…
Wat gaat de tijd snel! Bij het opruimen van de foto’s op mijn telefoon kwam ik de foto’s van Dubrovnik in Kroatië tegen, alweer een jaar geleden…! Al scrollend zag ik weer zoveel moois voorbij komen dat ik er toch een blogje over schrijf. Want Dubrovnik is echt, echt de moeite waard. De stad staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en behoudt daarmee haar historisch aanzicht.
Zo!, hier komt niemand meer tussen. Een beetje verbaasd kijk ik op en twee twinkelende ogen kijken mij aan. ‘Ja, deze plek aan het raam heb ik speciaal gekozen tijdens het inchecken want ik zag dat de stoel aan het gangpad al bezet was. Dus ik dacht, hier in het midden gaat vast niemand meer zitten’. Ik glimlach, we leggen onze tassen op de stoel tussen ons in en terwijl het vliegtuig aanstalte maakt op de startbaan raken we aan de praat. Over het leven, werk, mannen…
De blik op Rovinj is schitterend. De woningen op het kleine ronde schiereiland lopen taps omhoog en bovenaan prijkt een kerk. Het lijkt nogal hoog dus benieuwd of we alle trappen naar boven gaan lopen. Eerst, ook op deze dag, een cappuccino op een terras. Het stadje is lieflijk, omgeven door verschillende kleine havens waarin vissersboten worden afgewisseld met mega jachten. Wie koopt er zo’n boot denk ik dan. Op een van de schepen spelen twee mannen een potje schaak. Ook een fijne manier om de dag te beginnen.
Wat veel mensen niet weten is dat het strand in Valencia perfect per fiets te bereiken is. Sterker nog… je hebt er op een fiets echt de perfecte beleving. Valencia heeft namelijk een lange boulevard met fijne fiets- en wandelpaden. En je komt dan vanzelf terecht bij een, naar onze mening, geweldig paellarestaurant. Niet chique, gewoon recht aan het strand. Dus als je daar bent.. loop vooral even met je voeten door het zand en dip je tenen in de zee…
De deur sluit met een zachte klik en we zijn weg. Met een lichte schommel zoeven wij boven het landschap en klimmen snel naar grotere hoogte. Onder ons groene weilanden met het getingel van koeienbellen. De lucht is knisperend blauw met hier en daar een zachte witte wolk. Na een aantal keer overstappen van de ene gondel naar de andere veranderd het groene landschap onder ons langzaam naar rotsachtig gebied en tenslotte sneeuw! Voor ons zien we mensen in dikke jassen snowboarden. Enigszins twijfelend kijk ik naar mijn fleecevest en Frank in zijn zomervest. Hmmm, helemaal voorbereid zijn we niet. Bovenaan stappen we uit en de koude lucht slaat ons in het gezicht. We lopen wat rond op het hoogste punt, hebben het koud en besluiten daarom weer naar beneden te gaan. In een berghut halverwege de route bestel ik heerlijke goulashsoep want de traditionele knödel, ofwel deegbal in saus, kan mij niet bekoren.
Al een paar dagen volg ik via Instagram het verhaal van moederbuffel Narja en haar jong. Het pasgeboren kalfje mag niet drinken bij haar. Boer Arjan is al 10 dagen bezig om mama Narja zover te krijgen dat haar jong mag drinken. Ondanks dat ik zomaar binnenval is Arjan hartelijk en gastvrij. Al pratend lopen we naar de zijkant van de boerderij waar in de schaduw van een appelboom moeder en dochter in de koelte van de schaduw liggen. Lees het complete verhaal van Arjan en zijn 100 waterbuffels….
Inmiddels zijn we allemaal weer aan het bedenken waar we dit jaar op vakantie gaan. Nederland? Toch buitenland…? Groningen staat als bestemming bij niet veel mensen op de agenda. En dat is zonde want het is een prachtige provincie. Natuurlijk kennen we Groningen van het uitgestrekte landschap, het Gronings Museum, de mooie kleine kerkjes en eindeloze akkerlanden. Maar Groningen heeft meer te bieden. Ik schreef al eerder over de prachtige historische borgen die meer dan een bezoekje waard zijn. Maar wist je dat Groningen een geweldige uitvalsbasis is voor de Waddeneilanden?
Zeg je Brighton dan denk je al gauw de beroemde pier. Niet zonder reden want deze iconische pier bestaat al sinds 1899! Maar wist je dat Brighton ook een bijzonder paleis heeft? Verscholen tussen het groen onthult het ‘Royal Pavilion’ stukje bij beetje haar pagodes, koepels en minaretten. Deze betoverende mengelmoes van Arabische, Hindoeïstische en Chinese invloeden vonden wij de grootste verrassing van deze stad die toch vooral bekend staat om haar levendige uitgaansleven, ongelofelijke hoeveelheid kroegen en the Brighton Eye ‘Britisch Airways i360.’ De buitenkant van dit paleis is al heel bijzonder maar eenmaal binnen wordt je overweldigd door de prachtige plafondschilderingen, beelden van krijgers en tijgers, trappen van bamboe en een eetzaal met prachtige wandschilderingen en servies. En dan hebben we het nog niet gehad over de balzaal..! Als je je ogen sluit valt het niet moeilijk voor te stellen hoe de Aristocratie zich onder de immense kroonluchters welgevallig en statig voortbewoog in black-tie en avondjurk….
Nu de eerste versoepelingen rond Corona eraan komen gaan we langzaamaan nadenken over waar we deze zomer met vakantie zouden willen én kunnen. Engeland lijkt een heel eind op weg met vaccineren. Zou dat een bestemming zijn waar we komende zomer met een gerust hart naartoe kunnen? Wij zijn er vorig jaar aan het eind van de zomer geweest. Eerlijk is eerlijk, helemaal onbezorgd was ik niet omdat we het water over gingen. Direct terug naar huis rijden bij een uitbraak kon niet. Maar het werd een heerlijke vakantie. Wij logeerden in Eastbourne en vanuit deze kustplaats in East Sussex kun je wandelingen maken die een uur duren of je een dag lang meevoeren langs de vaak nog ongerepte kust. Er zijn schitterende wandelpaden uitgezet die ook voor de minder geoefende wandelaar goed te doen zijn. De hele dag loop je er met je hoofd in de wind, de blik op zee. Een van de meest iconische wandelingen is die naar Beachy Head. Een kaap in ‘National park South Downs.’ De krijtrotsen van 162 meter hoog behoren tot de hoogste van Engeland. Als we op een mooie zonnige dag…
‘De gebraden duiven vlogen zo mijn mond in’, aldus Hans Christian Andersen. Dat is toch heel wat anders dan de slappe broodjes kaas en lauwe broodjes kroket waarmee ik ben opgegroeid. Nee, geef mij maar de tarbot met fijne kruiden, gebraden ossenhaas en gebraden kip met waterkers van de Oriënt Express! En graag de bombe glacé na alstublieft. Wie op stand woonde kon zich begin 19e eeuw tijdens een treinreis heerlijk laten verwennen in de restauratiewagen. De dames op stand lieten zich een verrukkelijk diner voorschotelen onderwijl keuvelend met een glaasje prik. Altijd al geweten dat ik in de verkeerde tijd geboren ben… Hoewel… op een van mijn reizen zat ik ooit in de nachttrein van Nairobi naar Mombassa. In de weliswaar eersteklas restauratiewagen bekleed met sleets fluweel, liepen obers balancerend met zilveren soepterrines tussen de tafels om de gasten, aan de met wit linnen gedekte tafels, te bedienen. Het geheel ademde de sfeer van lang vervlogen tijden. Nostalgisch, en een beetje treurig. Tegelijkertijd was in alles voelbaar hoe decadent deze reizen vroeger geweest moesten zijn…….
