Persoonlijk

Ben jij een van de mensen die graag hun lepel steken in een schaal met custard? Om dan door het vel heen te breken wat zich daar tijdens het afkoelen heeft gevormd, een royale schep te nemen en deze vergenoegd in je mond te stoppen? Of begin je spontaan te kokhalzen van het idee dat je vla met een vel voorgeschoteld krijgt? Eerlijk? Als kind vond ik het geweldig..! Op mijn verjaardag koos ik steevast zelfgemaakte vla met een vel. Want dat vel dat moest..! Zonder vel was het niet echt.. Mijn moeder kookte de vla, waarbij de keuken zich vulde met de zoete geur van vanille en goot deze een brede glazen schaal. Want hoe meer oppervlak, hoe meer vel tenslotte. Met het water in mijn mond stond ik boven die schaal de geur op te snuiven wachtend tot zich langzaam een vel vormde wat dikker en dikker werd. Alleen mijn vader en ik waren fan. De rest van ons gezin moest er niets van weten. Mijn zus kon zelfs de aanblik van die trillende massa en de geur van vanillevla niet verdragen en moest zich inhouden om niet over te geven, laat staan dat ze er een hap van nam. Maar mijn vader en ik vonden dat niet erg. Want des te meer bleef er over voor ons.

Het is een bizar jaar. Een rollercoaster en tegelijk stilstaan. Storm en weerstand in mijn hoofd terwijl mijn lijf op de pauzeknop drukt. En juist dat vind ik ingewikkeld. Het past niet in hoe ik mijn leven wil leven. Maar soms rest er niets anders dan toegeven…

‘Hoe moet dat nou als ik even met je wil knuffelen?’ vraagt Maxime terwijl ze als een opgekruld balletje tegen me aanligt op haar nieuwe bank. Ze is moe, uitgeteld, leeg. Ik houd haar vast, net zoals ik dat al 18 jaar doe en strijk over haar haren. Mijn prachtige dochter, met haar lieve en mooie karakter, staat aan de rand van volwassenheid. Ze is een doorzetter, wil de dingen goed doen, voor zichzelf maar ook voor anderen. De afgelopen twee maanden hebben we haar eerste huisje samen opgeknapt. We hebben geschuurd, geplamuurd, gekit, geschilderd en weer geplamuurd en geschilderd. Geschroefd en geboord, gemonteerd en gedemonteerd. Gesneden, geplakt en gehangen, gepoetst en weer gepoetst. Samen gelachen en soms gehuild.

Tijd is iets merkwaardigs, hij kan vliegen en kruipen. Je hebt er te weinig van of het is er in overvloed. Hij lijkt soms stil te staan om daarna niet meer te weten waar hij is gebleven. De tijd, we hebben er geen invloed op. Hij beweegt zich naar gelang onze gemoedstoestand, de dingen die we doen, of juist niet doen. We kunnen hem niet terugdraaien, stoppen of aanjagen. De tijd is… hij is gewoon. Voor mij lijkt de tijd steeds sneller te gaan. Elk jaar een beetje meer. Aan de ene kant geeft dat niet want er is klaarblijkelijk genoeg te doen wat mijn leven kleur geeft. En aan de andere kant realiseer ik me ook dat er steeds minder van is. Althans zo voel ik dat. Want tijd gaat voorbij, komt niet meer terug en er blijft er steeds minder van over. Hallo…. over de 50! Hahaha…. Vroeger dacht ik altijd dat je op je 35e oud was. In mijn kinderlijke brein had ik het idee dat mensen dan ‘klaar’ waren en achter de geraniums zaten. Hoe kon ik weten dat ik na mijn 35e nog moeder zou worden, een opleiding volgen, die ik overigens niet afgemaakt heb en alles uit het leven wilde halen wat er te halen valt. Die grens van 35 is inmiddels ook alweer meer dan 20 jaar geleden. Maar het gevoel is niet anders. Ik voel me niet anders dan toen ik 35 was. Misschien wat minder onbesuisd maar niet minder nieuwsgierig. Hoe is het dan als ik straks 80 ben? Voel ik mij dan nog steeds 35 maar misschien gevangen in een lichaam wat niet meer kan wat ik wil?

Troostende arm, liefdevol kusje, praatpaal, vraagbaak, heldin, politieagent, taxichauffeur, knutselkampioen, voorlezer, motivator, regelaar en baken. Moeders moederen… Dat betekent voor iedereen wat anders. En vaak staan we er ook niet zo bij stil. We laveren en manoeuvreren, sturen bij en laten gaan. Van de eerste wankele stapjes tot ze de deur uitgaan om uit te vliegen, de wijde wereld in, zoals wij dat vroeger zelf ook deden… Het afgelopen jaar was een bijzonder jaar, intensief, schakelen op de omstandigheden, dichtbij en tegelijk het ongeduldig trappelen om weg te gaan. Nog 4 weken en dan is het klaar. Dan kan de vlag uit en vliegt ze heen, haar toekomst tegemoet. Weg van hier… Niet meer….

Zijn wie je bent deel II.  Gisteren kreeg ik een leuke reactie van Gerard op mijn blog ‘Zijn wie je bent?’ Het maakte mij opnieuw duidelijk dat ‘zijn wie je bent’ gaat over keuzes maken binnen de mogelijkheden die er liggen. Keuzes waarmee jij jezelf zo goed mogelijk thuis voelt in je eigen lijf. De een doet dat met geverfd haar, de ander haalt een scheermes over zijn hoofd. Allemaal willen we graag uitdrukking geven aan wie we van binnen zijn. En iedereen kiest daarvoor ook zijn eigen manier. Zo heeft vriend Jan bijvoorbeeld een ongelofelijke collectie colberts en stropdassen. Met de meest uiteenlopende kleuren, grafische lijnen en afbeeldingen. Hij heeft zelfs voor de stropdassen een speciaal laatje in zijn kledingkast laten maken. Dat is zijn manier van uiting geven aan zijn kleurrijke binnenkant. Zelf bleef ik maar malen in mijn hoofd over dat grijzer wordende haar. Is dat nu werkelijk wie ik wil zijn op dit moment?

Sinds een jaar weet ik niet meer precies wat dat betekent. Ik ben in verwarring. Betekent zijn wie je bent accepteren hoe je eruit ziet? Is dat het ultieme jezelf zijn? Een jaar geleden besloot ik mijn Corona uitgroei te laten voor wat het is. Ik had er genoeg van om elke drie a vier weken naar de kapper te gaan. Mijn haar verf ik al 25 jaar, vroeg grijs worden zit in de familie. Dus de witte streep die ontstond werd breder en breder. Ik liet de rest lichter maken om de overgang wat de maskeren. Maar met het witter worden van mijn haar voelde ik mij ook van binnen anders worden…

Mijn eerste camera kreeg ik toen ik 12 was. Een simpele druk op de knop en het rolletje doordraaien. Van honderden foto’s maken was toen nog geen sprake want het ontwikkelen en afdrukken was duur. Foto’s ophalen bij de fotowinkel was altijd weer spannend want je wist nog niet of ze gelukt waren. Toen ik eenmaal een handmatige camera had, en licht en scherptediepte zelf kon bepalen, moest je dan ook goed nadenken over je instellingen. Even terugkijken was er nog niet bij. De liefde voor fotografie is nooit weggegaan. Ik wilde een aantal jaar geleden zelfs een carrière switch maken en heb een klein jaar op de Fotoacademie gezeten. Wat een fantastische en intense tijd was dat.. Een dag in de week kwamen we samen op school en werden vooral de resultaten van de opdrachten besproken. Niet altijd makkelijk om reacties van anderen te ontvangen op foto’s waar ik best trots op was, maar wel ongelofelijk leerzaam. Uiteindelijk ben ik in het eerste jaar al gestopt. De combinatie van school, mijn werk als zelfstandig communicatieadviseur, én een jong kind, was te zwaar. Nu zoveel jaar later, zijn dingen die eerst nog niets met elkaar te maken hadden, voor mij op zijn plek gevallen. Een horecakind dat uiteindelijk toch iets met koken gaat doen, mijn liefde voor fotografie en het maken van verhalen.

Terwijl wij hier ondergedompeld zitten in een lockdown feesten de Nieuw-Zeelanders down under op festivals, terrassen en warme stranden. Het kan omdat ze op dit moment geen besmettingen hebben. Die vrolijke beelden doen me zeker in deze tijd terugverlangen naar de winters die ik daar doorbracht. 7 keer ben ik er geweest. De laatste 2 keer samen met Frank en Maxime, onze dochter. Waarom zo vaak? Mijn zus woont daar. Met een van haar eerste liefdes vertrokken en nooit meer teruggekeerd. Vaak plande ik mijn trip in november, kocht nog snel op het laatste moment een ticket als de drang om te gaan te groot werd. Op een van die trips was ik in de buurt van Queensland op het Zuideiland. Een van de belangrijkste attracties daar is bungeejumpen. Op een van mijn vorige trips op het Noordereiland had ik het al eens gedaan. En geloof me, je gaat een beetje dood van binnen…

Haar zwierige zwarte lange avondjurk danst op de wind als zij in de armen van mijn vader langs zweeft op de muziek van het orkestje in de hoek. De lange doorschijnende sjaal die mijn moeder losjes om haar hals heeft gelegd danst achter haar aan als een wimpel. Als mijn vader en moeder de vloer oplopen en beginnen te dansen wijken in een paar minuten alle andere mensen en kijken toe vanaf de rand van de dansvloer. Het is een mooi gezicht, die twee lange mensen die wervelend over de vloer gaan. Wij staan, jong als we zijn, met grote ogen naar het schouwspel te kijken. Trots en een beetje geïntimideerd. Als de muziek is afgelopen klinkt een applaus. Het is kerst op Chalet Royal… Met onze mooiste kleren zitten we aan het ‘diner dansant’. Obers in strakke zwarte pakken met strik laveren behendig tussen de tafels en er klinkt geroezemoes. De stemming is opgewonden en iedereen is blij. Er hangt een verwachtingsvolle sfeer. Een avond vol verrukkelijk eten wacht ons…

Vandaag ben ik jarig en het is toch een beetje een andere dag dan anders. Niet dat ik normaal gesproken mijn verjaardag groots vier maar borrelen met familie vind ik toch wel heel erg fijn. Dat zit er dit jaar even niet in… En aangezien het huis hier helemaal op zijn kop staat omdat er geschilderd wordt ben ik coronaproof ‘on tour’ gegaan. Een koffie hier, een koffie daar… en het was heerlijk! Vandaag voel ik me enorm verwend. Door mijn lief met het nieuwe boek van Soenil ‘Spicy Chef’ (het etentje doen we wanneer het weer kan) en schatje Maxime met een bos rode rozen. Hoe geliefd kun je je voelen… Vanmiddag nog even de boekwinkel ingedoken, want je moet toch wat als die schuurmachine thuis op volle toeren draait. Met verjaardagen heb ik een haat liefde verhouding. Nou eigenlijk niet met verjaardagen maar met een feestje geven op mijn eigen verjaardag. Meestal vind ik zo’n feestje maar een ongemakkelijk gebeuren. Vooral als mijn gasten elkaar niet zo goed kennen. En ik heb nogal wat vrienden en vriendinnen uit alle windstreken van Nederland. Dat krijg je ervan als je een partner hebt uit het Oosten van het land en zelf gewoond hebt in Rotterdam, Utrecht en op verschillende plekken in Brabant. En bovendien vriendinnen hebt van 30 jaar geleden maar ook weer nieuwe mensen hebt leren kennen. Nou is het echt niet zo dat mijn vrienden niet sociaal zijn. Zij hebben er eigenlijk helemaal niet zo’n last van om een praatje aan te knopen met iemand die ze niet kennen. Het is eerder zo dat ik me druk loop te maken of iedereen het wel naar zijn of haar zin heeft. Als Foodie wil ik dan ook nog allerlei lekkere zelfgemaakte hapjes op tafel zetten en het recept voor stress is geboren. Ik ben er maar mee opgehouden… Met mijn vriendinnen ga ik eten, borrelen, naar de bios, of gewoon lekker samen koken. Hebben we fijne gesprekken en bakken met aandacht!

Tijdens een vakantie op Bali dronken wij Kopi Luwak, ofwel poepkoffie. Kosten? Tot € 250,- voor 500 gram. Maar waar veel geld wordt verdiend ligt fraude op de loer… Hoezo poepkoffie? Civet katten leven in het wild en eten rauwe koffiebessen zodra ze rijp zijn. Ze verteren alleen het vruchtvlees en de koffieboon wordt uitgepoept. Die uitgepoepte bonen worden verzameld, schoongespoeld, gebrand en verkocht als de duurste koffie ter wereld. Na het zien van Jack Nicholson met zijn Kopi Luwak in ‘The Bucket List’ staat het drinken van ervan bij veel mensen op hun eigen Bucket List. Misschien gaat daar een dikke streep door als ze weten wat wij nu weten..

In het huis waar ik ben opgegroeid stond in de keuken een ronde, oude houten tafel met een bonte verzameling stoelen eromheen. Aan die tafel aten wij s’ avonds afwisselend met mijn moeder of vader, want een van beiden was ‘voor’. Dat ‘voor’ was het plaatselijke dorpscafé. Aan de keukentafel hadden wij allemaal een vaste plek. De keuken was niet groot en veel muren waren er niet vanwege allerlei deuren. Naar de kelder, naar de achterplaats en naar het zaaltje van het café waar een Russisch biljart stond. Op een smalle muur tussen twee deuren hing een grote poster van Freddy Mercury. Mijn moeder hield van de vrije en uitdagende houding van Freddy. Ik niet, ik was tien en zat recht tegenover die poster van Freddy in zijn witte jumpsuit. Niks mis met een jumpsuit zul je denken maar dagelijks op ooghoogte zitten met zijn, nogal aanwezige, edele delen was meer dan ik destijds kon verdragen…..

Mijn vader loopt niet snel weg voor een bijzondere, buitenissige of in dit geval bedenkelijke eetervaring. Zo vierde hij lang geleden met mijn moeder vakantie op Kreta. Ook in die tijd, wij waren nog klein en even uitbesteedt, kon je er al een scooter huren. Jong en avontuurlijk stuurde hij met blote bast de scooter, met mijn moeder achterop, door het bergachtige Kretenzer landschap. Rond lunchtijd kwamen ze door een klein dorpje wat meer weg had van een kleine verzameling huizen. Voor een van de gebouwtjes, het leek een soort taverna, zaten onder de schaduw van wat rieten matten, enkele mannen en vrouwen, veelal in lange zwarte jurken, aan de koffie en een borreltje. Vanachter het gebouw kwam de geur van geroosterd vlees. Met veel handgebaren werden ze aan tafel gedirigeerd en er kwam een verkoelend drankje. Mijn vader slenterde zijn neus achterna en vond aan de achterkant een groepje mannen die een complete geitenbok aan het roosteren waren. Nou heeft mijn vader een enorme belangstelling voor eten, keukens en alles wat daarmee te maken heeft, en dat zullen die mannen gevoeld hebben. Nou zijn Grieken uitzonderlijk gastvrij dus mijn vader kreeg het allereerste stukje vlees wat gaar was. Zonder omhaal werden de inmiddels geroosterde ballen van de geit gesneden, en keurig in plakjes op een bordje aangeboden aan mijn vader. Zoals ik al zei, hij is niet vies van een experiment…..

Mama, een paradijsvogel. Vandaag is het 15 jaar geleden dat mijn moeder is overleden.  Ze was pas 60. En ondanks dat het al zo lang geleden is, kan het me soms toch nog overvallen, het gemis. De band tussen moeders en dochters is een bijzondere. Mijn moeder was intelligent en haar tijd ver vooruit. Ze was een vrijdenker en wars van conventies. Een paradijsvogel, zo zou ik haar willen omschrijven. Met kleurrijke veren, een scherpe blik, en ogen die de wereld nauwlettend aanschouwen. Haar vleugels uitslaand, en weer neerstrijken. Ze heeft het vast prachtig daarboven… Ik heb een heel mooi taartje voor haar gemaakt met citroencrème en rozen meringue. Waarom ik dat taartje zo maakte lees je bij het recept.