Eigenlijk is elke bestemming die we aandeden in dit land een blog waard. Er zijn zoveel prachtige dingen te zien en beleven. We beklommen natuurlijk de Leeuwenrots Sigiriya waar een prachtig verhaal aan vast hangt over jaloezie tussen broers, monniken en roze olifanten. We reden naar de koningsstad Polonnaruwa en zagen tientallen olifanten tijdens een safari….
Herinneringen aan de zomervakantie… Met een taxi laten we ons afzetten bij het amfitheater in Pula. Het is groot en indrukwekkend. Een van de best bewaarde amfitheaters in Europa. Zelfs beter bewaard dan het Colosseum in Rome naar het schijnt. We slenteren eromheen en Maxime en ik besluiten dat we naar binnen willen. Kijken waar de leeuwenkooien zijn…
Koe Margareth heeft mijn hart gestolen. Want kaas maken zonder koe lijkt mij een top oplossing voor de enorme veestapel in ons kleine landje. Kaas zonder koe? Tja dat riep bij mij ook de nodig vraagtekens op. Maar klaarblijkelijk kan het al. Deze roestvrij stalen koe haalt caseïne uit gras en fermenteert het tot kaas.
Zelden heeft een tentoonstelling een grotere indruk bij mij achter gelaten dan die van Ai Weiwei’s zoektocht naar menselijkheid in de Kunsthal. Het is een aaneenschakeling van confronterende kunstwerken die je laten nadenken. Over de mensheid, de plek van het individu en de gevolgen van keuzes die gemaakt worden. Maar het laat je ook nadenken over jezelf. Welke keuzes maak jezelf? Hoe empathisch en betrokken ben je eigenlijk?
Koken voor een grote groep. De eerste keer dat ik kookte voor een groep van ongeveer 50 mensen had ik geen idee waar ik moest beginnen. Met een clubje zaten we in de keuken bij vriendin Stephanie om te brainstormen voor haar feestje. Maar hoeveel moeten we dan maken? Mijn vader weet raad, dacht ik. Hij heeft altijd groot ingekocht voor zijn restaurant. En de oplossing was makkelijker dan gedacht. Gemiddeld eet iemand ongeveer 450 gram. Tel alle ingrediënten van je recepten bij elkaar op en deel dat door het aantal gasten. Simple as that!
Wat gaat de tijd snel! Bij het opruimen van de foto’s op mijn telefoon kwam ik de foto’s van Dubrovnik in Kroatië tegen, alweer een jaar geleden…! Al scrollend zag ik weer zoveel moois voorbij komen dat ik er toch een blogje over schrijf. Want Dubrovnik is echt, echt de moeite waard. De stad staat op de werelderfgoedlijst van Unesco en behoudt daarmee haar historisch aanzicht.
Zo!, hier komt niemand meer tussen. Een beetje verbaasd kijk ik op en twee twinkelende ogen kijken mij aan. ‘Ja, deze plek aan het raam heb ik speciaal gekozen tijdens het inchecken want ik zag dat de stoel aan het gangpad al bezet was. Dus ik dacht, hier in het midden gaat vast niemand meer zitten’. Ik glimlach, we leggen onze tassen op de stoel tussen ons in en terwijl het vliegtuig aanstalte maakt op de startbaan raken we aan de praat. Over het leven, werk, mannen…
De blik op Rovinj is schitterend. De woningen op het kleine ronde schiereiland lopen taps omhoog en bovenaan prijkt een kerk. Het lijkt nogal hoog dus benieuwd of we alle trappen naar boven gaan lopen. Eerst, ook op deze dag, een cappuccino op een terras. Het stadje is lieflijk, omgeven door verschillende kleine havens waarin vissersboten worden afgewisseld met mega jachten. Wie koopt er zo’n boot denk ik dan. Op een van de schepen spelen twee mannen een potje schaak. Ook een fijne manier om de dag te beginnen.
Wat veel mensen niet weten is dat het strand in Valencia perfect per fiets te bereiken is. Sterker nog… je hebt er op een fiets echt de perfecte beleving. Valencia heeft namelijk een lange boulevard met fijne fiets- en wandelpaden. En je komt dan vanzelf terecht bij een, naar onze mening, geweldig paellarestaurant. Niet chique, gewoon recht aan het strand. Dus als je daar bent.. loop vooral even met je voeten door het zand en dip je tenen in de zee…
Ben jij een van de mensen die graag hun lepel steken in een schaal met custard? Om dan door het vel heen te breken wat zich daar tijdens het afkoelen heeft gevormd, een royale schep te nemen en deze vergenoegd in je mond te stoppen? Of begin je spontaan te kokhalzen van het idee dat je vla met een vel voorgeschoteld krijgt? Eerlijk? Als kind vond ik het geweldig..! Op mijn verjaardag koos ik steevast zelfgemaakte vla met een vel. Want dat vel dat moest..! Zonder vel was het niet echt.. Mijn moeder kookte de vla, waarbij de keuken zich vulde met de zoete geur van vanille en goot deze een brede glazen schaal. Want hoe meer oppervlak, hoe meer vel tenslotte. Met het water in mijn mond stond ik boven die schaal de geur op te snuiven wachtend tot zich langzaam een vel vormde wat dikker en dikker werd. Alleen mijn vader en ik waren fan. De rest van ons gezin moest er niets van weten. Mijn zus kon zelfs de aanblik van die trillende massa en de geur van vanillevla niet verdragen en moest zich inhouden om niet over te geven, laat staan dat ze er een hap van nam. Maar mijn vader en ik vonden dat niet erg. Want des te meer bleef er over voor ons.
Hoeveel eet je in een jaar? Wat is het aantal eieren, sneetjes brood, flessen wijn, bananen, bakjes yoghurt etc etc dat we jaarlijks verorberen? Ik had daar nooit zo over nagedacht. Kunstenaar Itamar Gilboa vroeg het zich wel af en deed er wat mee. Een jaar lang verzamelde hij al zijn voedselverpakkingen, waterflessen, allerlei etenswaren en goot ze in porselein. Het is een indrukwekkende en prachtige verzameling geworden die uitgestald ligt in het LAM in Lisse, ook wel bekend als Food Art Museum. Niet alleen laten de rekken die van vloer tot plafond gevuld zijn met eierdoosjes, melkpakken, bananen en wijnflessen je nadenken over die hoeveelheid eten en drinken maar ook over de berg afval die je in een jaar produceert.
Lang geleden woonde ik in het Entrepotgebouw in Rotterdam. Ik had er een prachtige loft in een oud pakhuis met uitzicht op een kleine binnenhaven. Ik ging niet over een nacht ijs met de keuze voor mijn woonplek want in Rotterdam kende ik op dat moment niemand. In mijn zoektocht stroopte ik Kralingen maar ook Noord, West en Katendrecht af. Nou had ik best oren naar avontuurlijk wonen maar Katendrecht stond in die tijd nog bekend om hoeren en snoeren, drugdeals en criminaliteit. Er stond een leuk nieuw appartementengebouw aan het einde van het schiereiland. Toch durfde ik het niet aan. Ik zag me daar als vrouw s’avonds (nog) niet alleen over straat lopen. Ik kwam natuurlijk uit het veilige Brabantse Nuenen, hahaha..
‘Hoe moet dat nou als ik even met je wil knuffelen?’ vraagt Maxime terwijl ze als een opgekruld balletje tegen me aanligt op haar nieuwe bank. Ze is moe, uitgeteld, leeg. Ik houd haar vast, net zoals ik dat al 18 jaar doe en strijk over haar haren. Mijn prachtige dochter, met haar lieve en mooie karakter, staat aan de rand van volwassenheid. Ze is een doorzetter, wil de dingen goed doen, voor zichzelf maar ook voor anderen. De afgelopen twee maanden hebben we haar eerste huisje samen opgeknapt. We hebben geschuurd, geplamuurd, gekit, geschilderd en weer geplamuurd en geschilderd. Geschroefd en geboord, gemonteerd en gedemonteerd. Gesneden, geplakt en gehangen, gepoetst en weer gepoetst. Samen gelachen en soms gehuild.
Hoe heurt het eigenlijk? Niet met je ellebogen op tafel of praten met volle mond. Deze basis’regels’ kennen we allemaal wel uit de culinaire etiquette. Maar wist je dat in Aziatische landen je linkerhand niet op tafel mag liggen omdat deze als onrein wordt gezien? Dat in onze contreien het begroeten met de rechterhand als vreedzaam teken wordt gezien? En dat in Amerika de fooi een onderdeel is van het salaris en dus echt niet weggelaten kan worden? Zomaar wat wetenswaardigheden uit het boekje ‘Culinaire etiquette’ wat ik vond in een tweedehands boekenstalletje. Grappig, verrassend en soms een beetje suf… of misschien moet ik zeggen, niet meer van deze tijd. Toch staan er ook handreikingen in waar we wel degelijk wat aan hebben….
Dit is nog eens andere limonade! De smaken zijn fris en volwassen. Denk aan smaken als peer-rozemarijn, dadel-granaatappel, tannenwald (dennen) of pruim-kardemom. Wostok limonade kun je perfect drinken bij een etentje, als jij de BOB bent of gewoon niet zo’n zin hebt in alcohol. De drankjes zijn niet te zoet en hebben echt een fijne smaak. Het is geen colaatje dat je even snel achterover slaat… Ik kwam het tegen en ben fan..! En dan de vormgeving he… echt mooi. Nieuwsgierig waar Wostok voor staat? Lees het verhaal over het ontstaan…
Tijd is iets merkwaardigs, hij kan vliegen en kruipen. Je hebt er te weinig van of het is er in overvloed. Hij lijkt soms stil te staan om daarna niet meer te weten waar hij is gebleven. De tijd, we hebben er geen invloed op. Hij beweegt zich naar gelang onze gemoedstoestand, de dingen die we doen, of juist niet doen. We kunnen hem niet terugdraaien, stoppen of aanjagen. De tijd is… hij is gewoon. Voor mij lijkt de tijd steeds sneller te gaan. Elk jaar een beetje meer. Aan de ene kant geeft dat niet want er is klaarblijkelijk genoeg te doen wat mijn leven kleur geeft. En aan de andere kant realiseer ik me ook dat er steeds minder van is. Althans zo voel ik dat. Want tijd gaat voorbij, komt niet meer terug en er blijft er steeds minder van over. Hallo…. over de 50! Hahaha…. Vroeger dacht ik altijd dat je op je 35e oud was. In mijn kinderlijke brein had ik het idee dat mensen dan ‘klaar’ waren en achter de geraniums zaten. Hoe kon ik weten dat ik na mijn 35e nog moeder zou worden, een opleiding volgen, die ik overigens niet afgemaakt heb en alles uit het leven wilde halen wat er te halen valt. Die grens van 35 is inmiddels ook alweer meer dan 20 jaar geleden. Maar het gevoel is niet anders. Ik voel me niet anders dan toen ik 35 was. Misschien wat minder onbesuisd maar niet minder nieuwsgierig. Hoe is het dan als ik straks 80 ben? Voel ik mij dan nog steeds 35 maar misschien gevangen in een lichaam wat niet meer kan wat ik wil?
Dat zou leuk zijn, op bezoek bij de Royals om aan te schuiven bij een High Tea. Net als Amalia wordt onze dochter Maxime op 7 december 18 jaar. Ik herinner me dat tegen de tijd dat ik na haar geboorte vanuit het ziekenhuis naar huis mocht, de eerste berichten de ronde deden dat Maxima aan het bevallen was. Onze dag werd daardoor nog iets specialer. Dus een High Tea ter gelegenheid van de verjaardag van Amalia…? Ik denk dat die uitnodiging hier niet afgeslagen zou worden. Maar… ik dwaal af…. Want dit verhaal gaat niet over ons koningshuis maar over Buckingham Palace.
Geen houdbaarheidsdatum meer maar een verpakking die verkleurt naarmate de bacteriegroei toeneemt. Zwarma van de voetjes van paddenstoelen. Klaarblijkelijk hebben de tot nu toe ongebruikte voetjes van de oesterzwam precies de juiste sappigheid en structuur om perfecte shoarma van te maken. Of ribben met groeistructuren waar gekweekt vlees aan groeit. Eenmaal ‘volwassen’ kunnen de aan elkaar gegroeide spareribs van elkaar worden losgemaakt om samen te delen. En wat te denken van het Tiger penis project waar de verbinding gezocht wordt tussen bio technologische voeding, kunstmatige dierlijke medicinale ingrediënten en het voorkomen van verder uitsterven van bedreigde diersoorten.
Hoe gevarieerd eet je eigenlijk? Staan bij jou broccoli en pasta wekelijks op tafel of varieer je er op los met venkel, bieten, quinoa, paddenstoelen, peulvruchten en bataat? De meeste mensen hebben een aantal recepten die vaker op tafel staan en een voorkeur voor bepaalde groenten, fruit en vlees. Dat is jammer want een gebrek aan afwisseling kan zorgen voor een gebrek aan vitaminen en mineralen. Wist je dat 75% van de wereldvoedselvoorraad afkomstig is van ongeveer 12 gewassen en vijf diersoorten? En dat terwijl er wereldwijd meer dan 20.000 eetbare plantensoorten zijn? Niet goed voor ons en niet goed voor onze aarde. Door steeds dezelfde gewassen te produceren putten we onze aarde uit. In 2019 brachten het WNF en Knorr (die ik overigens zelf associeer met kant en klaar maar dat terzijde) een rapport uit met de 50 ingrediënten van de toekomst. Al even geleden maar het kan geen kwaad er nog eens aandacht aan te besteden…
De deur sluit met een zachte klik en we zijn weg. Met een lichte schommel zoeven wij boven het landschap en klimmen snel naar grotere hoogte. Onder ons groene weilanden met het getingel van koeienbellen. De lucht is knisperend blauw met hier en daar een zachte witte wolk. Na een aantal keer overstappen van de ene gondel naar de andere veranderd het groene landschap onder ons langzaam naar rotsachtig gebied en tenslotte sneeuw! Voor ons zien we mensen in dikke jassen snowboarden. Enigszins twijfelend kijk ik naar mijn fleecevest en Frank in zijn zomervest. Hmmm, helemaal voorbereid zijn we niet. Bovenaan stappen we uit en de koude lucht slaat ons in het gezicht. We lopen wat rond op het hoogste punt, hebben het koud en besluiten daarom weer naar beneden te gaan. In een berghut halverwege de route bestel ik heerlijke goulashsoep want de traditionele knödel, ofwel deegbal in saus, kan mij niet bekoren.
Ingeladen in een volgepakt vliegtuig, misschien wel je geliefde en familie achterlatend in onzekerheid. Veel Afghanen die inmiddels verspreid zijn over allerlei landen zullen zich behoorlijk ontheemd voelen. We willen tenslotte allemaal bij iets of iemand horen. Afghanistan, het is een ingewikkeld probleem. De kranten staan er vol mee en voor- en tegenstanders van de interventie en evacuaties buitelen over elkaar heen met argumenten. Ik vraag me vooral af hoe het met de mensen gaat. Hier maar ook over de grenzen van Afghanistan. Zullen achterblijvers hun familie nog terugzien? De geschiedenis van Afghanistan lijkt vooral getekend door overheersing en oorlog. Van de Romeinen en Grieken tot de Mongolen, Britten, Russen en Amerikanen. Toch was Afghanistan ooit een smeltkroes van rassen en culturen met eigen talen en gewoonten. De zijderoute liep door het land en er was een bloeiende uitwisseling van kostbare goederen als tin, edelstenen zoals lapis lazuli en paarden. Over diezelfde zijderoute werd het land culinair gevormd…
Al een paar dagen volg ik via Instagram het verhaal van moederbuffel Narja en haar jong. Het pasgeboren kalfje mag niet drinken bij haar. Boer Arjan is al 10 dagen bezig om mama Narja zover te krijgen dat haar jong mag drinken. Ondanks dat ik zomaar binnenval is Arjan hartelijk en gastvrij. Al pratend lopen we naar de zijkant van de boerderij waar in de schaduw van een appelboom moeder en dochter in de koelte van de schaduw liggen. Lees het complete verhaal van Arjan en zijn 100 waterbuffels….
Het schijnt te helpen tegen wallen onder je ogen, vlooien, mieren, cellulitis, vieze geurtjes in je koelkast en je krijgt er stralend haar van! Meng koffiedik met wat olie, smeer het in je haar en het glanst als nooit tevoren. Kleine waarschuwing… niet gebruiken als je blond haar hebt! Koffiedik, wat een wondermiddel! Nou zie ik mezelf nog niet liggen met een laagje koffie onder mijn ogen of met ingesmeerde dijen maar als natuurlijk middel tegen slakken in de tuin zeg ik geen nee. En ik kwam erachter dat er meer toepassingen zijn voor koffiedik… Zo vond ik onlangs dit prachtige duurzame kopje gemaakt van, jawel koffiedik! Hoe cool is dat? Er is goed over nagedacht want het kopje kan in de afwasmachine. Anders koopt, laten we eerlijk wezen (bijna) niemand het. Wil een duurzaam initiatief echt succesvol worden moet het denk ik aan een aantal voorwaarden voldoen. Kwalitatief goed, gebruiksvriendelijk, mooi ontwerp en enigszins betaalbaar. Als alleen de happy few duurzaamheid kunnen betalen gaan we de wereld niet redden.
Inmiddels zijn we allemaal weer aan het bedenken waar we dit jaar op vakantie gaan. Nederland? Toch buitenland…? Groningen staat als bestemming bij niet veel mensen op de agenda. En dat is zonde want het is een prachtige provincie. Natuurlijk kennen we Groningen van het uitgestrekte landschap, het Gronings Museum, de mooie kleine kerkjes en eindeloze akkerlanden. Maar Groningen heeft meer te bieden. Ik schreef al eerder over de prachtige historische borgen die meer dan een bezoekje waard zijn. Maar wist je dat Groningen een geweldige uitvalsbasis is voor de Waddeneilanden?
Chocolademousse met een kakkerlakje? Dat zal toch niet? Gruwelijk, niet voor te stellen…! Zou je in dat geval het kakkerlakje voelen kraken tussen je tanden? Het lijf van zo’n diertje lijkt mij toch wat taai. Maar ach, laten we die weg niet bewandelen… Want deze kakkerlakjes zijn namelijk een stuk aangenamer dan de kriebelende beestjes die je liever niet in je eten tegenkomt…
Zeg je Brighton dan denk je al gauw de beroemde pier. Niet zonder reden want deze iconische pier bestaat al sinds 1899! Maar wist je dat Brighton ook een bijzonder paleis heeft? Verscholen tussen het groen onthult het ‘Royal Pavilion’ stukje bij beetje haar pagodes, koepels en minaretten. Deze betoverende mengelmoes van Arabische, Hindoeïstische en Chinese invloeden vonden wij de grootste verrassing van deze stad die toch vooral bekend staat om haar levendige uitgaansleven, ongelofelijke hoeveelheid kroegen en the Brighton Eye ‘Britisch Airways i360.’ De buitenkant van dit paleis is al heel bijzonder maar eenmaal binnen wordt je overweldigd door de prachtige plafondschilderingen, beelden van krijgers en tijgers, trappen van bamboe en een eetzaal met prachtige wandschilderingen en servies. En dan hebben we het nog niet gehad over de balzaal..! Als je je ogen sluit valt het niet moeilijk voor te stellen hoe de Aristocratie zich onder de immense kroonluchters welgevallig en statig voortbewoog in black-tie en avondjurk….
Troostende arm, liefdevol kusje, praatpaal, vraagbaak, heldin, politieagent, taxichauffeur, knutselkampioen, voorlezer, motivator, regelaar en baken. Moeders moederen… Dat betekent voor iedereen wat anders. En vaak staan we er ook niet zo bij stil. We laveren en manoeuvreren, sturen bij en laten gaan. Van de eerste wankele stapjes tot ze de deur uitgaan om uit te vliegen, de wijde wereld in, zoals wij dat vroeger zelf ook deden… Het afgelopen jaar was een bijzonder jaar, intensief, schakelen op de omstandigheden, dichtbij en tegelijk het ongeduldig trappelen om weg te gaan. Nog 4 weken en dan is het klaar. Dan kan de vlag uit en vliegt ze heen, haar toekomst tegemoet. Weg van hier… Niet meer….
Nu de eerste versoepelingen rond Corona eraan komen gaan we langzaamaan nadenken over waar we deze zomer met vakantie zouden willen én kunnen. Engeland lijkt een heel eind op weg met vaccineren. Zou dat een bestemming zijn waar we komende zomer met een gerust hart naartoe kunnen? Wij zijn er vorig jaar aan het eind van de zomer geweest. Eerlijk is eerlijk, helemaal onbezorgd was ik niet omdat we het water over gingen. Direct terug naar huis rijden bij een uitbraak kon niet. Maar het werd een heerlijke vakantie. Wij logeerden in Eastbourne en vanuit deze kustplaats in East Sussex kun je wandelingen maken die een uur duren of je een dag lang meevoeren langs de vaak nog ongerepte kust. Er zijn schitterende wandelpaden uitgezet die ook voor de minder geoefende wandelaar goed te doen zijn. De hele dag loop je er met je hoofd in de wind, de blik op zee. Een van de meest iconische wandelingen is die naar Beachy Head. Een kaap in ‘National park South Downs.’ De krijtrotsen van 162 meter hoog behoren tot de hoogste van Engeland. Als we op een mooie zonnige dag…
Het ruwe randje, dat ene schurende plekje of glazuur wat op elk gebakken item anders uitvalt. Keramiek, het is een levenslange liefde. 30 jaar geleden was ik op vakantie in Tunesië, en voor het eerst buiten de Europese grenzen. In een klein winkeltje tegenover het hotel verkochten ze kleurrijk keramiek. Het was liefde op het eerste gezicht. De eerste dag kocht ik 6 grote borden, de tweede dag kwamen daar 6 diepe borden bij, de derde dag viel ik voor een enorme schaal en de vierde dag kwam er een waterkan bij. Mijn toenmalig vriendje zag het met lede ogen aan. Hij vroeg mij hoe ik dat in godsnaam allemaal mee naar huis wilde slepen. In de koffer proppen antwoordde ik. Hij voorspelde dat er niets heel zou blijven…
Het inspireert me elke keer weer hoe nieuwe smaken ontstaan door het kiezen van een bepaalde bereidingswijze en het toevoegen van specerijen. Soms heb ik in een keer de geest en komen alle weckpotten weer tevoorschijn. Dan haal ik bieten, radijsjes, rode kool en dit keer venkel erbij. Paprika of (zilver)uitjes kan trouwens ook. Een ochtendje snijden, blancheren, azijn koken en specerijen toevoegen levert 5 heerlijke potten zoetzuur op waar we weer tijden mee vooruit kunnen. Er zijn verschillende manieren van inmaken. Droog inmaken in zout, fermenteren, inleggen in zuur of konfijten (zoet). Ik kies vaak voor inmaken in zoetzuur. Omdat het lekker is op een boterham en je het heel goed toe kunt voegen aan salades en als bijgerecht bij pittige gerechten zoals curry’s. Geroosterde tomaten inmaken in olie kan trouwens ook. Is ook heel lekker en makkelijk.
Zijn wie je bent deel II. Gisteren kreeg ik een leuke reactie van Gerard op mijn blog ‘Zijn wie je bent?’ Het maakte mij opnieuw duidelijk dat ‘zijn wie je bent’ gaat over keuzes maken binnen de mogelijkheden die er liggen. Keuzes waarmee jij jezelf zo goed mogelijk thuis voelt in je eigen lijf. De een doet dat met geverfd haar, de ander haalt een scheermes over zijn hoofd. Allemaal willen we graag uitdrukking geven aan wie we van binnen zijn. En iedereen kiest daarvoor ook zijn eigen manier. Zo heeft vriend Jan bijvoorbeeld een ongelofelijke collectie colberts en stropdassen. Met de meest uiteenlopende kleuren, grafische lijnen en afbeeldingen. Hij heeft zelfs voor de stropdassen een speciaal laatje in zijn kledingkast laten maken. Dat is zijn manier van uiting geven aan zijn kleurrijke binnenkant. Zelf bleef ik maar malen in mijn hoofd over dat grijzer wordende haar. Is dat nu werkelijk wie ik wil zijn op dit moment?
Met de Spicegirls heeft dit niks te maken maar ben jij iemand die een recept overslaat als er een rijtje specerijen staat? Lees dan even door want dit artikel is ook voor jou… Ik schrijf het voor jou en de drie jonge mensen die ik vorige zomer bij boekhandel Van Piere op de kookboekenafdeling zag. Zij bladerden door een kookboek en lieten het liggen met de opmerking ‘Wat moet je met die recepten? Er staan specerijen in die toch maar in je keukenkastje blijven liggen’. Op vakantie zwijmelen we boven onze borden, loopt het speeksel ons in de mond van al die lekkere geuren die onze zintuigen prikkelen. Proeven we met nieuwsgierigheid nieuwe smaken en roepen vaak hardop ‘ohhh konden we dit thuis maar eten…’. En waarom niet? Eten is een belangrijk onderdeel van ons leven. Dus waarom zou je daar niet het allerbeste van maken? Zelf kook ik sinds 15 jaar met specerijen en ze maken samen met verse kruiden een belangrijk onderdeel uit van mijn recepten. Misschien ben ik dan toch een beetje een Spicegirl? En die specerijen, tja…. Het is een beetje als schilderen, door het toevoegen van meer kleur krijgt je schilderij vanzelf meer ‘smaak’.
We geloven graag dat we voedsel kopen op basis van onze eigen behoefte. Maar is dat eigenlijk wel zo? In hoeverre wordt ons brein gehersenspoeld door beeld- en reclamemakers? Is er nog sprake van een eigen wil? Of worden wij precies langs dat pad geleid waar producenten en vormgevers ons willen hebben? Is ons koopbeleid een zorgvuldig gekweekte behoefte zonder dat wij ons daarvan bewust zijn? In het boek Food is fictie onderzoekt Linda Roodenburg hoe ontwerpers zowel voedsel als verpakking zo vormgeven dat het ons verleidt en aanzet tot aankoop en consumptie. Een ontluisterend verhaal kan ik je zeggen….
Sinds een jaar weet ik niet meer precies wat dat betekent. Ik ben in verwarring. Betekent zijn wie je bent accepteren hoe je eruit ziet? Is dat het ultieme jezelf zijn? Een jaar geleden besloot ik mijn Corona uitgroei te laten voor wat het is. Ik had er genoeg van om elke drie a vier weken naar de kapper te gaan. Mijn haar verf ik al 25 jaar, vroeg grijs worden zit in de familie. Dus de witte streep die ontstond werd breder en breder. Ik liet de rest lichter maken om de overgang wat de maskeren. Maar met het witter worden van mijn haar voelde ik mij ook van binnen anders worden…
Volgende week is het Valentijnsdag. De een kijkt ernaar uit, de ander vindt het commerciële onzin. Maar wie was die man eigenlijk? En waarom sturen we een kaart en horen gele bloemen meer bij Valentijn dan rode rozen? Ik heb het voor je uitgezocht…. Er zijn verschillende versies van het verhaal maar een springt eruit. In de derde eeuw na Christus kwam een jong paar bij bisschop Valentinus van Terni met het verzoek hen te huwen. In die tijd was Keizer Claudius II aan de macht en hij vond dat vrouwen zijn soldaten teveel afleidden en verbood hen te trouwen. De bisschop vond de liefde echter belangrijker dan de wetten van de keizer. Steeds meer paren meldden zich bij de bisschop met hetzelfde verzoek. Dat ging niet lang goed…
Mijn eerste camera kreeg ik toen ik 12 was. Een simpele druk op de knop en het rolletje doordraaien. Van honderden foto’s maken was toen nog geen sprake want het ontwikkelen en afdrukken was duur. Foto’s ophalen bij de fotowinkel was altijd weer spannend want je wist nog niet of ze gelukt waren. Toen ik eenmaal een handmatige camera had, en licht en scherptediepte zelf kon bepalen, moest je dan ook goed nadenken over je instellingen. Even terugkijken was er nog niet bij. De liefde voor fotografie is nooit weggegaan. Ik wilde een aantal jaar geleden zelfs een carrière switch maken en heb een klein jaar op de Fotoacademie gezeten. Wat een fantastische en intense tijd was dat.. Een dag in de week kwamen we samen op school en werden vooral de resultaten van de opdrachten besproken. Niet altijd makkelijk om reacties van anderen te ontvangen op foto’s waar ik best trots op was, maar wel ongelofelijk leerzaam. Uiteindelijk ben ik in het eerste jaar al gestopt. De combinatie van school, mijn werk als zelfstandig communicatieadviseur, én een jong kind, was te zwaar. Nu zoveel jaar later, zijn dingen die eerst nog niets met elkaar te maken hadden, voor mij op zijn plek gevallen. Een horecakind dat uiteindelijk toch iets met koken gaat doen, mijn liefde voor fotografie en het maken van verhalen.
Terwijl wij hier ondergedompeld zitten in een lockdown feesten de Nieuw-Zeelanders down under op festivals, terrassen en warme stranden. Het kan omdat ze op dit moment geen besmettingen hebben. Die vrolijke beelden doen me zeker in deze tijd terugverlangen naar de winters die ik daar doorbracht. 7 keer ben ik er geweest. De laatste 2 keer samen met Frank en Maxime, onze dochter. Waarom zo vaak? Mijn zus woont daar. Met een van haar eerste liefdes vertrokken en nooit meer teruggekeerd. Vaak plande ik mijn trip in november, kocht nog snel op het laatste moment een ticket als de drang om te gaan te groot werd. Op een van die trips was ik in de buurt van Queensland op het Zuideiland. Een van de belangrijkste attracties daar is bungeejumpen. Op een van mijn vorige trips op het Noordereiland had ik het al eens gedaan. En geloof me, je gaat een beetje dood van binnen…
Haar zwierige zwarte lange avondjurk danst op de wind als zij in de armen van mijn vader langs zweeft op de muziek van het orkestje in de hoek. De lange doorschijnende sjaal die mijn moeder losjes om haar hals heeft gelegd danst achter haar aan als een wimpel. Als mijn vader en moeder de vloer oplopen en beginnen te dansen wijken in een paar minuten alle andere mensen en kijken toe vanaf de rand van de dansvloer. Het is een mooi gezicht, die twee lange mensen die wervelend over de vloer gaan. Wij staan, jong als we zijn, met grote ogen naar het schouwspel te kijken. Trots en een beetje geïntimideerd. Als de muziek is afgelopen klinkt een applaus. Het is kerst op Chalet Royal… Met onze mooiste kleren zitten we aan het ‘diner dansant’. Obers in strakke zwarte pakken met strik laveren behendig tussen de tafels en er klinkt geroezemoes. De stemming is opgewonden en iedereen is blij. Er hangt een verwachtingsvolle sfeer. Een avond vol verrukkelijk eten wacht ons…
Als ik het nummer van Restaurant Parkheuvel in Rotterdam intoets ben ik toch een beetje nerveus. Zouden ze het raar vinden dat ik bel? Ze nemen de telefoon op en ik stel mijn vraag. ‘Een momentje alstublieft’ en ik wordt in de wacht gezet. ‘Met Cees Helder. Waar kan ik u mee helpen?’ Ik ben even twee seconden stil, overdonderd als ik ben dat hij zelf aan de telefoon komt. Ehh…
Vandaag ben ik jarig en het is toch een beetje een andere dag dan anders. Niet dat ik normaal gesproken mijn verjaardag groots vier maar borrelen met familie vind ik toch wel heel erg fijn. Dat zit er dit jaar even niet in… En aangezien het huis hier helemaal op zijn kop staat omdat er geschilderd wordt ben ik coronaproof ‘on tour’ gegaan. Een koffie hier, een koffie daar… en het was heerlijk! Vandaag voel ik me enorm verwend. Door mijn lief met het nieuwe boek van Soenil ‘Spicy Chef’ (het etentje doen we wanneer het weer kan) en schatje Maxime met een bos rode rozen. Hoe geliefd kun je je voelen… Vanmiddag nog even de boekwinkel ingedoken, want je moet toch wat als die schuurmachine thuis op volle toeren draait. Met verjaardagen heb ik een haat liefde verhouding. Nou eigenlijk niet met verjaardagen maar met een feestje geven op mijn eigen verjaardag. Meestal vind ik zo’n feestje maar een ongemakkelijk gebeuren. Vooral als mijn gasten elkaar niet zo goed kennen. En ik heb nogal wat vrienden en vriendinnen uit alle windstreken van Nederland. Dat krijg je ervan als je een partner hebt uit het Oosten van het land en zelf gewoond hebt in Rotterdam, Utrecht en op verschillende plekken in Brabant. En bovendien vriendinnen hebt van 30 jaar geleden maar ook weer nieuwe mensen hebt leren kennen. Nou is het echt niet zo dat mijn vrienden niet sociaal zijn. Zij hebben er eigenlijk helemaal niet zo’n last van om een praatje aan te knopen met iemand die ze niet kennen. Het is eerder zo dat ik me druk loop te maken of iedereen het wel naar zijn of haar zin heeft. Als Foodie wil ik dan ook nog allerlei lekkere zelfgemaakte hapjes op tafel zetten en het recept voor stress is geboren. Ik ben er maar mee opgehouden… Met mijn vriendinnen ga ik eten, borrelen, naar de bios, of gewoon lekker samen koken. Hebben we fijne gesprekken en bakken met aandacht!
Neem wat zout mee! Graag onderaan de berg opscheppen, staat er bij het kaartje. Tuurlijk wil ik dat! Als een kind zo blij schep ik voorzichtig wat zout in mijn zakje. Dat neem ik mee naar huis… Al lopend rond de zoutberg begin ik mij pas af te vragen wat de bedoeling eigenlijk is. De beschrijving in de flyer van het Bonnefantenmuseum heb ik nog niet gelezen. Indrukwekkend is de berg zout wel. Al mijmerend vraag ik mij af hoe ze al dat zout hier binnengebracht hebben. Vast niet met kruiwagens…
Het begon allemaal met een maaltijdenproject onder de naam ‘Hoe smaakt Lievendaal’. Buurtbewoners mochten andere buurtbewoners opgeven voor een warme maaltijd. Mensen die het tijdens Corona nodig hadden of als bedankje. Gaandeweg het project zijn we bij 18 bewoners van Lievendaal niet alleen aan maar ook achter de voordeur geweest. Hoorden we wat hen bezighoudt en wat er ‘s avonds op tafel staat. Openhartig, warm en smakelijk zijn de verhalen die zij de afgelopen maanden met ons gedeeld hebben. We hebben ze verzameld, hun heerlijke recepten opgetekend en dit alles verwerkt in een prachtig wijkkookboekje. Vanochtend hebben we met een groep vrijwilligers bij alle huurders van Woonbedrijf in Lievendaal een boekje in de bus gedaan. Een mooie afsluiting van een prachtig project. Zoveel voldoening, zoveel blije mensen. Op deze manier verbinding leggen is het mooiste wat er is…
Op zoek naar zijn roots ging Pascal Jalhay, samen met zijn familie, naar Indonesië. De chefkok, die al werkt vanaf zijn 15e, heeft in menig sterrenkeuken gestaan. Op enig moment in zijn leven voelt hij de drang om uit te zoeken waar zijn wortels liggen. Het wordt een inspirerende, en voor zijn vader emotionele, reis. Al in Indonesië wordt het eerste idee geboren voor een boek dat moet gaan over vernieuwing en datgene waar de, van oudsher traditionele, Indonesische keuken ook voor kan staan. Een kookboek waarin niet alleen plek is voor zijn eigen recepten, maar ook voor die van andere chefs met banden in of met Nederlands-Indië. Baru Belanda wil een brug slaan (Baru = nieuw) naar een nieuwe generatie. De gerechten in het boek zijn dan ook een frisse vertaling van wat wij kennen als de Indonesische keuken. Denk aan saté van geitenbok, nasi goreng met Zeeuwse zeevruchten of amuses als een Indische rijsttafel…
Tijdens een vakantie op Bali dronken wij Kopi Luwak, ofwel poepkoffie. Kosten? Tot € 250,- voor 500 gram. Maar waar veel geld wordt verdiend ligt fraude op de loer… Hoezo poepkoffie? Civet katten leven in het wild en eten rauwe koffiebessen zodra ze rijp zijn. Ze verteren alleen het vruchtvlees en de koffieboon wordt uitgepoept. Die uitgepoepte bonen worden verzameld, schoongespoeld, gebrand en verkocht als de duurste koffie ter wereld. Na het zien van Jack Nicholson met zijn Kopi Luwak in ‘The Bucket List’ staat het drinken van ervan bij veel mensen op hun eigen Bucket List. Misschien gaat daar een dikke streep door als ze weten wat wij nu weten..
In het huis waar ik ben opgegroeid stond in de keuken een ronde, oude houten tafel met een bonte verzameling stoelen eromheen. Aan die tafel aten wij s’ avonds afwisselend met mijn moeder of vader, want een van beiden was ‘voor’. Dat ‘voor’ was het plaatselijke dorpscafé. Aan de keukentafel hadden wij allemaal een vaste plek. De keuken was niet groot en veel muren waren er niet vanwege allerlei deuren. Naar de kelder, naar de achterplaats en naar het zaaltje van het café waar een Russisch biljart stond. Op een smalle muur tussen twee deuren hing een grote poster van Freddy Mercury. Mijn moeder hield van de vrije en uitdagende houding van Freddy. Ik niet, ik was tien en zat recht tegenover die poster van Freddy in zijn witte jumpsuit. Niks mis met een jumpsuit zul je denken maar dagelijks op ooghoogte zitten met zijn, nogal aanwezige, edele delen was meer dan ik destijds kon verdragen…..
‘De gebraden duiven vlogen zo mijn mond in’, aldus Hans Christian Andersen. Dat is toch heel wat anders dan de slappe broodjes kaas en lauwe broodjes kroket waarmee ik ben opgegroeid. Nee, geef mij maar de tarbot met fijne kruiden, gebraden ossenhaas en gebraden kip met waterkers van de Oriënt Express! En graag de bombe glacé na alstublieft. Wie op stand woonde kon zich begin 19e eeuw tijdens een treinreis heerlijk laten verwennen in de restauratiewagen. De dames op stand lieten zich een verrukkelijk diner voorschotelen onderwijl keuvelend met een glaasje prik. Altijd al geweten dat ik in de verkeerde tijd geboren ben… Hoewel… op een van mijn reizen zat ik ooit in de nachttrein van Nairobi naar Mombassa. In de weliswaar eersteklas restauratiewagen bekleed met sleets fluweel, liepen obers balancerend met zilveren soepterrines tussen de tafels om de gasten, aan de met wit linnen gedekte tafels, te bedienen. Het geheel ademde de sfeer van lang vervlogen tijden. Nostalgisch, en een beetje treurig. Tegelijkertijd was in alles voelbaar hoe decadent deze reizen vroeger geweest moesten zijn…….
Hoog in de heuvels van het prachtige Kefalonia ligt dichtbij het Agios Gerasimos klooster de Robola Winery. Als wij aankomen in de zinderende hitte van de late namiddag is het er stil. Binnen in de koele ontvangsthal staan lange schraagtafels met banken en glazen met spuugemmers ernaast. Proeven kunnen we dus wel! Hoewel er in de middag niemand is om uitleg te geven over het productieproces mogen we wel vrijelijk rondlopen in de bottelarij en de imposante hal bekijken waar de roestvrij stalen tanks staan opgesteld. Voorproefjes van de Robola wijnen hebben we al gehad….
Ze laten me verstillen in de tijd. Het gebeurt eigenlijk al als we de oprijlaan op wandelen. Grind knispert onder onze voeten. Onze pas vertraagt als vanzelf door de stilte om ons heen. Het lange pad wat zich voor ons uitstrekt is omsloten door hoge bomen. Een statig welkom. De historie is voelbaar en ik kan niet anders dan mijn hand leggen op de stenen muren en kolommen die al beroerd zijn door zoveel meer handen. Van lang geleden, of soms heel kort. Stevige muren en een slotgracht met ophaalbrug. Het is er allemaal. Binnen daalt een weldadige rust over mij heen. Als we slenteren door de salons, keukens, en slaapkamers. Koperen potten sieren de muren. Serviezen van breekbaar porselein versierd met jachttaferelen pronken op de tafels. Bedden van nog geen 1.50m lang met een stapel kussens om deels rechtop te slapen. Zouden de dames op die manier hun hoge kapsels, voorzien van krullen en versieringen, mooi houden? Aan de wanden prijken portretten van serieus kijkende mannen en vrouwen. Landheren, en misschien wel gravinnen of baronessen, uit hoge kringen en adellijke geslachten. Zij bestierden hun landgoed en huishouding. En wij mogen een kijkje nemen in dit leven van weleer. De tuinen zijn minstens zo mooi en dragen de sporen van grandeur uit het verleden. Het is niet moeilijk voor te stellen hoe koetsen kwamen aangereden met jonge mannen op audiëntie. En hoe zij een wandeling in de tuin maakten met de jonkvrouw van hun hart. Om een kus te stelen in de doolhof, door niemand gezien….
Mijn vader loopt niet snel weg voor een bijzondere, buitenissige of in dit geval bedenkelijke eetervaring. Zo vierde hij lang geleden met mijn moeder vakantie op Kreta. Ook in die tijd, wij waren nog klein en even uitbesteedt, kon je er al een scooter huren. Jong en avontuurlijk stuurde hij met blote bast de scooter, met mijn moeder achterop, door het bergachtige Kretenzer landschap. Rond lunchtijd kwamen ze door een klein dorpje wat meer weg had van een kleine verzameling huizen. Voor een van de gebouwtjes, het leek een soort taverna, zaten onder de schaduw van wat rieten matten, enkele mannen en vrouwen, veelal in lange zwarte jurken, aan de koffie en een borreltje. Vanachter het gebouw kwam de geur van geroosterd vlees. Met veel handgebaren werden ze aan tafel gedirigeerd en er kwam een verkoelend drankje. Mijn vader slenterde zijn neus achterna en vond aan de achterkant een groepje mannen die een complete geitenbok aan het roosteren waren. Nou heeft mijn vader een enorme belangstelling voor eten, keukens en alles wat daarmee te maken heeft, en dat zullen die mannen gevoeld hebben. Nou zijn Grieken uitzonderlijk gastvrij dus mijn vader kreeg het allereerste stukje vlees wat gaar was. Zonder omhaal werden de inmiddels geroosterde ballen van de geit gesneden, en keurig in plakjes op een bordje aangeboden aan mijn vader. Zoals ik al zei, hij is niet vies van een experiment…..
‘Het leven is een feest – zij die met mij aten en dronken en genoten van de gerechten als van het leven zelf, zij waren mij het dierbaarst’. Met deze quote begint het boek ‘Feasts’ van Sabrina Gayour. Een uitspraak ook mij op het lijf geschreven. Er is niets zo fijn als koken voor vrienden en familie. Grote schalen met overheerlijk voedsel op tafel zetten, en iedereen met gelukzalige blik nog een keer, én nog een keer zien opscheppen. Tot ze voldaan achterover leunen en kreunen bij de gedachte dat er ook nog een heerlijk dessert op hen wacht… Op deze, mij meest dierbare momenten, zet ik vaak gerechten op tafel uit het Midden-Oosten, Iran en India. Dat voelt voor mij als thuiskomen. Zoals je misschien weet ben ik op zoek naar mijn roots en kwam ik er onlangs via een DNA- test achter dat er een lijn ligt richting Turkije en Iran. Zouden persoonlijke voorkeuren over eten ook op je DNA-streng worden vastgelegd? En op die manier worden doorgegeven? Neem nou koriander, de een vindt het naar zeep smaken terwijl de ander alleen maar een frisse, ietwat citroenachtige smaak ervaart. Wetenschappers denken dat het gen OR6A2 hier een rol in speelt. Misschien liggen onze persoonlijke voorkeuren voor bepaalde geur- en smaakstoffen dieper verankerd in ons DNA dan wij nu weten.
Gelukseten & een goed humeur. Van de woorden ‘je bent wat je eet’ krijg ik spontaan een allergische reactie. Het klinkt in mijn oren nogal bestraffend. Wat dan ook weer alles zegt over mijn eigen oordeel over wat ik zoal in mijn mond stop, en wat dat met mij doet. Ja ik eet de meeste dagen genoeg groenten, iets te weinig fruit, maar kan ook makkelijk overstag gaan voor iets zoets. En dat zoets daar moet ik eigenlijk niet teveel van eten, want het beïnvloedt mijn gemoedstoestand, niet ten goede kan ik je vertellen… Zo gek is dat eigenlijk niet want onze darmen worden tegenwoordig ook wel ons tweede brein genoemd. ‘Alles begint in de darmen. Je voelt het vanbinnen als je ergens van overtuigt bent. Je krijgt vlinders in je buik als je verliefd bent en er ligt een steen op je maag als je ergens mee zit. Je instinct zit ergens daarbinnen. De Engelsen noemen het een gut feeling – een onderbuikgevoel’. Met deze quote uit het boek ‘Gelukseten’ heb je me wel. Want ik geloof heel erg in het onderbuikgevoel. Niet voor niets hangt er op mijn inspiratiebord al 20 jaar een kaartje wat ik ooit vond met de tekst ‘It, I can’t define it, but I know it when I see it’. In het boek lees ik dat onze darmbacteriën ongeveer evenveel wegen als onze hersenen. En die laatste, daar zijn we best zuinig op. Onze darmflora nemen we wat vaker voor lief. En dat is jammer want ze moeten goed gevoed worden. Goed voedsel zorgt ervoor dat we stressbestendiger, evenwichtiger en gelukkiger zijn. Veel van de moderne welvaartsziekten, maar mogelijk ook vormen van autisme, zijn terug te herleiden naar een eetpatroon dat door de industrialisatie makkelijker maar ook minder voedzaam is geworden.
Het lijken ruimteschepen, of bovenmaatse zeedieren in de vorm van een walvis en een haai, die gezamenlijk zijn neergestreken in de droge rivierbedding van de Turia, in de stad Valencia. De futuristische gebouwen van de Ciudad de las Artes y las Ciencias, ofwel de Stad van de Kunsten en Wetenschap, lichten fel op in de zon. Het is een spannend contrast, de mix van flats en kantoren op de achtergrond met deze ongelofelijk moderne gebouwen, waarvan je je meteen afvraagt hoe de binnenkant er in hemelsnaam uitziet……….> Hoe groot is het contrast met de Flamenco voorstelling die we die avond bezoeken. De voorstelling is groots in haar eenvoud. De artiesten geconcentreerd en bevlogen. We voelen de emotie vibreren als de mannen beginnen te zingen en spelen, en de danseres een samenspel begint met hen en haar publiek……
Mama, een paradijsvogel. Vandaag is het 15 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ze was pas 60. En ondanks dat het al zo lang geleden is, kan het me soms toch nog overvallen, het gemis. De band tussen moeders en dochters is een bijzondere. Mijn moeder was intelligent en haar tijd ver vooruit. Ze was een vrijdenker en wars van conventies. Een paradijsvogel, zo zou ik haar willen omschrijven. Met kleurrijke veren, een scherpe blik, en ogen die de wereld nauwlettend aanschouwen. Haar vleugels uitslaand, en weer neerstrijken. Ze heeft het vast prachtig daarboven… Ik heb een heel mooi taartje voor haar gemaakt met citroencrème en rozen meringue. Waarom ik dat taartje zo maakte lees je bij het recept.
Hoe smaakt Lievendaal? ‘Wat ga je eigenlijk doen met It’s not about cooking? Wat is je verdienmodel?’ Deze vraag is mij de afgelopen maanden zo vaak gesteld. En even vaak heb ik geantwoord ‘ik heb een geluksmodel en ik vertrouw erop dat de juiste dingen op mijn pad komen’. En wat het dan is? Geen idee…… Een boek maken voor iemand? Buurtactiviteiten met eten? Fotograferen? Het mag, en kan, allemaal. Ik had er alle vertrouwen in dat het goed kwam. Met een blog vol persoonlijke verhalen, likkebaardende recepten en mooie fotografie ben ik van start gegaan. Om mijn persoonlijke drijfveren en passie nog meer te verweven met mijn ‘werk’. En ik heb overal en tegen iedereen gezegd wat ik ‘ongeveer’ voor ogen had. En dan plotseling gaat de telefoon….
Over Malaga valt zoveel te schrijven. Over haar prachtige binnenstad, de markten, de fietstochten die je er kunt maken, over cultuur, eten en Flamenco. Waarom dan deze eerste blog beginnen met Bodegas Bentomiz? Omdat het de moeite waard is, omdat deze Nederlandse wijnmakers toffe mensen zijn en het fantastisch doen, daarom… Toen het stel lang geleden naar Spanje vertrok zaten ze vol plannen. André begon een bouwbedrijf en Clara een talenschool. Het liep uiteindelijk anders…. Ze kochten een vervallen finca (boerderij) met een even vervallen oude wijngaard van 1,5 hectare grond. Ze besloten om de wijngaard weer leven in te blazen. In het begin persten ze de druivenoogst nog met hun voeten maar al snel besloten ze het professioneler aan te pakken. Ze huurden een oenoloog in en gingen serieus aan de slag met druiven die, dankzij de grond en zilte zeelucht, van uitzonderlijk goede kwaliteit waren. Nu, jaren later, is Bodegas Bentomiz een begrip in de regio. Hun wijnen worden geschonken in beroemde sterrenrestaurants waaronder El Cellar de Can Roca in Girona (beste restaurant ter wereld in 2013 en 2015). Wat begon als een hobby is nu een wijnbedrijf met een mooie productie van witte, rode, rosé en zoete wijnen….
De tweede DNA uitslag is binnen! Ik vond het wel spannend om te bekijken. Je hoort zo vaak dat mensen heel andere uitslagen krijgen bij een tweede test. Maar niets is minder waar…. Ook deze test geeft een duidelijke lijn richting Azië, stopt bij de grens met Iran en buigt dan strak af richting Afrika naar de oermoeder. Deze test zoekt de lijn langs vrouwelijk DNA. Er wordt dus gekeken naar kenmerken die op mijn DNA zitten en die hetzelfde zijn als vrouwelijk DNA wat eerder onderzocht is. Deze zogenaamde haplo kenmerken geven aan uit welke haplogroep je komt en wie dan je uiteindelijke oermoeder is. Hoe dat zit? De hele wereldbevolking stamt af van enkele oer-voorouders. Vervolgens hebben we ons vermenigvuldigd en over de wereldbol verspreid. Ik praat dan wel over 120.000 jaar geleden. Er wordt wel gezegd dat alle oermensen uit Afrika komen. Wat ik zelf in deze uitslag het meest interessant vind is de abrupte afbuiging bij Turkije/Iran. Daar zijn mijn voorouders gemigreerd richting Europa. Ik vraag me dan ook af of mijn bloedgroep B, die oorspronkelijk uit Mongolië komt, via de vaderlijke lijn de familie is binnengekomen. Zou ik dat nog kunnen achterhalen?
Het is veel meer dan een kookboek. De Palestijnse keuken én het verhaal van Palestina, haar mensen, verhalen en geschiedenis zijn de ingrediënten voor dit boek. Maar ook recepten die van generatie op generatie zijn doorgegeven. In het Arabisch bestaat er geen letter p, de Palestijnen noemen zichzelf dan ook ‘Falastin’ wat veel meer omvat dan de geografische aanduiding. Het gaat over cultuur en identiteit, het gaat over ‘thuis’. Falastin is het nieuwe boek van Sami Tamimi en Tara Wigley. In het voorwoord schrijft Yotam Ottolenghi ‘hun boek gaat puur over genot’. Het is gebaseerd op Sami’s jeugd in Palestina en Tara’s zoektocht naar de oorspronkelijkheid van tahini en za’atar. De recepten uit verschillende Palestijnse regio’s zijn in veel gevallen in een moderner jasje gegoten, zonder afbreuk te (willen) doen aan de herkomst en betekenis. Traditionele ingrediënten zoals sumak, piment, komijn, olijfolie, peulvruchten, za’atar, citroen, dille en yoghurt komen dan ook veelvuldig voor. Het water loopt je in de mond…
Veertien was ik, toen ik voor het eerst ging lijnen. Een brooddieet was in die tijd erg populair. Niets anders eten dan volkorenbrood. Hoe anders is dat nu… Maar over dat brood gaat het hier natuurlijk niet. Was ik een dik kind? Helemaal niet! Als ik nu foto’s bekijk van mezelf als tiener zie ik een meisje met een normaal postuur. Het was eerder zo dat de anderen in ons gezin heel erg slank waren. Toch voel ik mij al dik sinds ik een jaar of zes ben. Als introvert kind vond ik het lastig om aan te geven wat ik graag wilde. En ik wilde heel, heel erg graag, op ballet. Eenmaal alle moed verzameld vroeg ik aan mijn moeder of dat goed was. In haar naïviteit, en echt oprecht goed en beschermend bedoeld, zei ze ‘dat lijkt me niks voor jou, daar ben je iets te mollig voor, ga fijn op korfbal’. Waarschijnlijk wilde zij me beschermen met de gedachte dat alle meisjes die daar rondliepen graatmager zouden zijn. Zich niet realiserend dat die ene opmerking een indruk voor het leven kan achterlaten. En zo gaat dat met moeders, je doet je stinkende best. Probeert het beste te doen, én zeggen tegen je kind, en dan zomaar op een dag, zeg je of doe je iets waarvan je op dat moment de consequenties nog niet kunt overzien. Neem ik het haar kwalijk? Nee, want natuurlijk zou ze dit nooit gezegd hebben als ze wist dat ik het lang met me mee zou dragen. Maar zo zie je dat rolmodellen niet iets van deze tijd is. Niet pas bestaat sinds Instagram. Het is van alle tijden. En daar maken we ons, in welke vorm dan ook, (bijna) allemaal schuldig aan.
‘Wil je misschien een gans meenemen?’ Mijn maag keert zich om en ik voel lichte paniek opkomen. Een gans meenemen? ‘Je bedoelt dat ik het dier zelf ga slachten? Dat heb ik nog nooit gedaan! Geen idee of ik dat überhaupt kan…’ Het aanbod komt van jager Jac, op het moment dat ik foto’s ga maken voor het verhaal ‘Jagen, duurzaam wildbeheer?’ We hebben in de ochtend afgesproken, bij een van de gebieden waar hij jaagt op ganzen voor boeren uit de omgeving. En daar sta ik dan, weifelend en onzeker, mijn god, hoe ga ik dit doen….? Ik hoor de woorden van Frank, mijn man, in mijn hoofd ‘iedereen die vlees eet, zou op zijn minst één keer een dier moeten slachten om te weten wat dat betekent en hoe dat voelt’. Hij is overigens niet echt een vleeseter, precies om deze reden. Hij weet hoe het voelt…. Ik kijk Jac aan en zeg ‘Wie A zegt, moet ook B zeggen. Ik maak een verhaal over de jacht dus ik doe het’. Hij legt de gans, die tot halverwege mijn bovenbeen reikt, in de kofferbak van mijn auto en we nemen afscheid. ‘Ik hoor wel hoe het gegaan is, roep hij nog..’
Ben ik nou 90% Engels of niet? Het antwoord is, waarschijnlijk niet… Dat zit zo.. Zo’n 50% van de Nederlanders die MyHeritage gebruiken heeft Scandinavische roots en 35% heeft Engelse roots. Ook als hun stamboom daar niets over vermeldt. Ik heb begrepen dat MyHeritage voor dit soort onderzoek geen Nederlandse testgroep heeft. Binnen de gebruikte testgroepen komt mijn DNA dus het meest overeen met Engeland. Het kan dus best betekenen dat ik geen enkele voorouder heb met Engelse roots. Mijn oudste bekende voorvader, Roeff Willem Scheepers, is geboren in 1668, en voor zover ik weet helemaal Nederlands, dus dat kan wel kloppen. Geen match In mijn eerste blog van deze zoektocht vertelde ik al, dat ik bloedgroep B heb. En… >
Toeterende brommers, langs sjezende open vrachtwagentjes, sjokkende ezels met overvolle karren en voetgangers vechten allemaal om een plek in de overvolle straten. De geuren van benzine, warm zand, eten en paardenstront dringen in mijn neus. Hoewel oktober is de temperatuur opgelopen tot 38C in Marrakesh. Ik voel me overvallen en de hoeveelheid indrukken is moeilijk te bevatten. We zijn net aangekomen en de eigenaar van de Riad brengt ons naar het centrum van de oude stad, maar goed ook want in het labyrint van straten en stegen hadden wij de weg nooit gevonden. Als hij ons afzet bij het centrale plein Djemaa El Fna zegt hij nog nadrukkelijk ‘If you come back, remember to enter the Medina at the green cross, then you will find us’. Jaja…denk ik, ik weet niet eens hoe we hier kwamen, laat staan dat we de weg terug vinden.. Maar dat is voor later. Op het plein slangenbezweerders, mannen in traditionele Toeareg kleding en vrouwen die Henna motieven schilderen op de handen van vrouwelijke toeristen. We laten het maar even aan ons voorbijgaan. Na een uitgebreide lunch van Tajine met kip en couscous duiken we de souks in. De smalle steegjes, vaak niet breder dan 1,5 meter zijn overdekt met rieten matten. We slaken een zucht van verlichting, yes, hier is het aangenaam. De stalletjes, winkels en kraampjes verkopen keramiek, zoete snacks, koperen lampen, stoffen, beeldjes, kleden en, vooral in de Joodse wijk, specerijen. We hebben al snel door dat, willen we vooruit komen, we niet teveel oogcontact moeten maken. Dat is voor de verkopers een seintje om een praatje aan te knopen. De mensen zijn aardig en hoewel iedereen wat wil verkopen, niet opdringerig. Dat is fijn.. Een lange slentertocht leidt ons door de verschillende, van zonlicht verstoken en schemerige, souks waar wolververs, houtbewerkers en tapijtknopers aan het werk zijn. We zijn beland in de exotische wereld van 1001 nacht…
Ik heb een dilemma en jullie reactie nodig….. Frank is goed aan het herstellen van Corona. Volgende week laat hij zich opnieuw testen om zeker te weten dat hij virusvrij is en dan kan hij zelf weer patiënten helpen. Nu de kasten zijn opgeruimd😉 merk ik dat ik zelf ook weer aan de slag wil. En daar zit precies mijn dilemma. Naast persoonlijke verhalen heb ik ook reisblogs met allerlei bijpassende recepten klaar staan over Marrakesch, Valencia, Bali etc.. Maar zitten jullie daar, in deze tijd, op te wachten? Natuurlijk kan het afleiding en inspiratie bieden maar ik wil je ook niet nodeloos frustreren met dingen die nu niet bereikbaar zijn. Laat het me weten……! De bloesem op de foto is overigens een treurpeer in onze achtertuin.
Mijn hart klopt wat sneller als ik bericht krijg dat de uitslag van MyHeritage binnen is. Waar kom ik vandaan? Kan ik mijn zeldzame bloedgroep B herleiden? Of strand mijn zoektocht en zijn het slechts hersenspinsels? Nieuwsgierig open ik de mail en ik slaak een kreet van verrassing! Ongelofelijk!… ruim 90% Engels, hoezo Engels denk ik…? Maar ook.. roots in Zuid-Italië en Griekenland die doorlopen naar Turkije en Iran! Niet te geloven! Ik ben er een beetje ondersteboven van. Dus toch een lijn naar het westen..
Er is iets met schilderijen van oude meesters wat mij raakt. In ons huis hebben we over de volle breedte van een muur het schilderij ‘Morgenrit langs het strand’ geplakt. Ik houd van de oude meesters, van nostalgie en herinneringen. Van oude zilveren lepels en vorken met een monogram erin. Bestek wat ooit speciaal voor iemand gemaakt is en al door tientallen of misschien wel honderden handen gegleden is. Allemaal momenten die iets betekend hebben en kleine sporen nalaten in de vorm van krasjes, vlekken en slijtage. De tijd in deze schilderijen lijkt net wat trager te gaan met meer ruimte voor bezinning en verstilling. Zo ook het melkmeisje, met een kan in haar hand schenkt ze de melk in een kom. Geconcentreerd bezig met haar taak. Op de voorgrond eigen gebakken brood. Eigenlijk weten wij niet wat er in haar omgaat. Misschien heeft ze het druk en is ze in haar hoofd bezig met nog zoveel taken die op haar wachten. Het naaien van kleding, de groenten schoonmaken voor het diner, de vloeren dweilen of misschien wel naar de markt om inkopen te doen. We kunnen zelf kleur en inhoud geven aan de manier waarop we naar schilderijen en foto’s kijken. Een verhaal maken, misschien wel gebaseerd op onze eigen diepste verlangens…
Hij wil alleen met zijn voornaam in dit artikel, Jac dierenarts en jager blijft liever in de luwte als het gaat over de jacht. Is de weerstand zo groot, vraag ik hem? ‘Dierenactivisten hebben een sterke stem en zijn fanatiek als het gaat om het beschermen van hun gedachtegoed en dus de dieren. Zelf ben ik een groot dierenliefhebber, alleen kijk ik er anders tegenaan’, aldus Jac. ‘Hier in Nederland hebben we eigenlijk geen ‘natuur’ meer. Het land is versnipperd, ingepolderd, omheind en dicht bebouwd. Dan kun je naar mijn mening niet anders dan aan wildbeheer doen. Daar zijn we eigenlijk 90% van de tijd mee bezig. Observeren, meedoen met landelijke tellingen, jachtvelden in orde maken, overleg voeren en vergaderingen bijwonen. Het schieten van de dieren is een klein onderdeel en gebeurt op basis van een landelijk afschotplan. Voor mij zit de fascinatie in het bezig zijn met de natuur en niet het feitelijk doden van een dier. Als jager moet je goed weten wat je doet en waar je mee bezig bent. Tegenwoordig worden we trouwens ook steeds vaker betrokken bij andere natuurprojecten zoals weidevogeltellingen. Het gaat niet goed met de weidevogels in Nederland’.
Ken je de uitdrukking ‘Hangry’? Ik niet, althans tot voor kort niet. Chagrijnig van de honger, dat is het kort door de bocht, hahaha…. En ik heb er last van! Zet mij te laat aan een ontbijt en ik ben niet te genieten, wordt compleet onredelijk en vervelend. Eenmaal een paar happen gegeten verdwijnt mijn bokkige humeur en breekt een glimlach door. Hoe dan! Dat ‘hangry’ zijn niet alleen lastig is voor mij maar ook voor anderen bleek tijdens een trip naar New York met vriendin Karin. De eerste ochtend doken we meteen de stad in op zoek naar een ontbijtje in een echte ‘diner’. Het zoeken naar die perfecte ‘diner’ daar ging het mis want toen wij inmiddels de hele straat doorkruist hadden en nog geen ‘American pancake’ achter de kiezen hadden bitste ik naar haar ‘zullen we het eerstvolgende restaurant nemen!’ Je kunt je voorstellen dat het niet echt de meest gezellige start van deze citytrip was. En hoe groot de verbazing van Karin toen ik eenmaal een paar happen gegeten had. Alsof er niets gebeurd was.. Tijd om eens in het fenomeen Hangry te duiken…
Volgen jullie Li Ziqi al? 21 miljoen volgers op het Chinese Weibo en 8,6 miljoen volgers op YouTube. Ze kookt, verbouwt groenten, werkt met haar handen en maakt prachtige beeldende verhalen over het traditionele Chinese plattelandsleven. In 2016 start ze met het filmen van haar leven. Ze verbouwt haar eigen groenten, maakt meubels van bamboe en kookt op traditionele wijze met alleen maar ingrediënten uit de buurt. Koken leerde ze van haar beide opa’s. Haar doel is mensen inspireren, opnieuw kennis laten maken met de natuur en laten zien waar ons voedsel vandaan komt.
Hoe noordelijker we rijden hoe onheilspellender de lucht. Dreigende regenwolken hangen laag en zwaar aan de hemel. De takken van kale bomen zwiepen heen en weer in de wind. We zijn de stad Groningen inmiddels voorbij en het landschap wordt leger. Enorme omgeploegde akkers, met verdorde stengels van lang geleden gemaaide gewassen, begeleiden ons op weg naar bijna het noordelijkste puntje van ons land. Voorbij het dorp Aduard begint het echt te spoken. De regen striemt inmiddels met flinke vlagen tegen de autoruit. De lucht is donkerblauw geworden en om ons heen niets dan leegte… Waar zijn we in godsnaam naar onderweg? Is hier überhaupt wel leven? We vertrouwen op de navigatie en laten ons leiden door dit verlaten landschap wat ons terug lijkt te leiden naar vervlogen tijden…
DNA testkit: wangen swabben. De twee DNA testkits, van MyHeritage en FamilyTree, zijn een paar dagen geleden op mijn deurmat gevallen. Gisteren mijn wangen ‘geswabt’ en de stokjes in een met vloeistof gevuld buisje gedaan. In het zakje met ‘bio hazard material’ gestopt en op de post gedaan. En nu….afwachten geblazen. Tot 4 weken voor MyHeritage en tot 9 weken (!) voor FamilyTree. Hoe werkt een DNA test? Voor wie nog nooit zo’n testkit heeft gezien hier wat foto’s. Het is net CSI. Je strijkt met een wattenstaafje ongeveer 30 seconden over de binnenkant van je wang, dan komt er wat DNA materiaal op het watje. Dit gaat in een klein buisje met vloeistof. Je breekt het stokje af op… >
Carnaval, you hate it, or you love it, soms lijkt er geen tussenweg. Aankomende week barst het feest hier weer los. En niet alleen zuiderlingen vieren Carnaval! Hele groepen uit het Oosten en Westen van ons land komen het meevieren. En die mensen moeten ook allemaal eten… Zo zat, lang geleden toen mijn ouders net het café in Nuenen verruild hadden voor een restaurant in Eindhoven, de zaak helemaal vol met een groep Tukkers. Ze waren uitgelaten, lollig en luidruchtig. En drank maakt hongerig dus er moest eten komen! Nou had mijn vader de kok die dag vrijgegeven onder het mom van ‘die paar klanten met Carnaval help ik zelf wel’ dus hij voelde zich wat overvallen door die grote groep die de zaak kwam binnenvallen. De bestellingen regen zich in ijltempo aaneen tot een lange sliert bonnen. En hoe hij ook zijn best deed, een volle zaak in je eentje te eten geven, dat kost tijd.. In de open keuken wiste mijn vader zich met grote regelmaat het zweet van zijn voorhoofd. Toen op de eerste tafels de schaaltjes met groenten werden neergezet kiepte een boom van een jongen een schaaltje met erwtjes zonder pardon om en begon van de tafel te eten. Dat was het sein voor de rest van de tafel om mes en vork op te pakken en flink op de tafel de slaan, 1,2,3,4 komt er nog wat van! 5,6,7 we wachten al zo lang!, 1,2,3,4,…. En binnen 10 seconden….
Als ik nietsvermoedend de sleutel omdraai en de deur van mijn appartement open, buitelen honderden rode hartjesballonnen dartelend om en over mij heen de gang op… Lachend probeer ik mij een weg te banen door de berg ballonnen die de hal van mijn flat vullen tot aan het plafond… Ik word helemaal warm van binnen… Op de grond zie ik een spoor van rozenblaadjes de hoek omgaan… Wil jij ook de liefde vieren en je geliefde verrassen? Check mijn Valentijn bericht morgen…..
Het is nog vroeg als we vanaf het vliegveld met een taxi naar onze B&B in hartje Valencia worden gebracht. Een lange, maar ook natte en koude dag, ligt voor ons. Vanwege de feestdagen zijn de meeste winkels dicht en veel restaurants zijn ook gesloten. De taxichauffeur kletst in rap Valenciaans door zijn headset. Er wordt veel gelachen.. Ondertussen genieten wij van het uitzicht. Veel straten hebben platanen in de middenberm. Ik houd van de gebladderde stammen met breed uitwaaierende takken en het grote blad dat het zonlicht zo mooi filtert. Aan weerszijden prachtige oude panden met indrukwekkende voordeuren, soms wat opgetild met een paar treden. Op de eerste verdiepingen kleine balkons met smeedijzeren hekjes in sierlijke motieven. De gevels rijkelijk versierd met ornamenten en geschilderd in alle schakeringen wit. Het voelt nu al goed.
Mijn hoofd duizelt…. Genealogische termen als SNP’s, haplogroepen, mt-DNA, Y-DNA, autosomaal onderzoek en HVRI + HVR2 testen vliegen mij om de oren. Wat een woud aan informatie! Om nog maar niet te spreken over de ondoorzichtigheid van de verschillende DNA-test aanbieders, pff…. Wat ik eruit destilleer is dat ik in ieder geval een mt-DNA (mitochondriaal) test moet laten doen. Dat is onderzoek via de vrouwelijke lijn. Via mt-DNA worden genen steeds van moeder op dochter doorgegeven. Als het onderzoek diep genoeg gaat kan ik klaarblijkelijk via haplogroepen uiteindelijk uitkomen bij mijn oermoeder. Dat lijkt me wel wat…
Wat voetbal voor de liefhebbers betekent ben ik eigenlijk pas gaan begrijpen toen mijn broer stopte met zijn profcarrière. Hij is de keeper die een doelpunt maakte vanuit zijn eigen goal, op een haar na 1000 speelminuten zijn doel schoon hield en twee keer verkozen is tot beste keeper van de Bundesliga. Vanaf het moment dat hij kon lopen zat de voet van mijn broer Rein vastgekleefd aan een voetbal. Ik kan me hem niet anders herinneren dan dribbelend, schietend tegen een muurtje of de bal hoog houdend met zijn knie. Zelf heb ik nooit veel belangstelling voor voetbal gehad. Ik begreep niks van de emotie en ook niet van buitenspel. En misschien kwam het ook wel omdat we tijdens de zondagse uitzendingen van Studio Sport muisstil moesten zijn thuis. In de tijd dat hij in Duitsland bij VFL Bochum speelde kwam ik wel bij hem op bezoek maar naar een wedstrijd ben ik nooit geweest. Mensen begrepen dat niet, hij was tenslotte topsporter en sterspeler. Maar voor mij was hij altijd eerst mijn broer en dan de voetballer. Tot die memorabele dag van zijn afscheid…
1668 is het jaar waarin Roeff Willem Scheepers geboren is. Een van mijn voorouders. Wow, de 17e eeuw, dat is echt ver terug! Het is de eeuw waarin de VOC verder groeit en bloeit, de tijd van de walvisvaarten bij Spitsbergen en strijdende partijen die zorgen voor onrust in Nederland. Het is ook de tijd van Rubens en Rembrandt, en de periode waarin Nederland kennis maakt met koffie, thee, suiker en cacao. De stamboom van mijn moeder bevat een indrukwekkende hoeveelheid namen. Helaas zonder geboorteplaats maar ik vermoed dat ze allemaal in de omgeving van Boekel gewoond hebben. Het boekje met de stamboom en oude familiefoto’s werd opgediept uit een la bij mijn vader en is een mooi historisch overzicht van de familie Van Dijk – Scheepers. Tegelijkertijd kreeg ik ook de stamboom van mijn vader die teruggaat tot het jaar 1735. Ook hier een lange lijst namen. Antoni Antonius is de oudste naam die ik kon ontcijferen. Ik heb bewondering voor de volharding om dergelijke lijsten samen te stellen.. Wat brengt mij dit?
‘In Colombia, bijvoorbeeld, verkopen ze in de bioscoop geen popcorn maar geroosterde parasolmieren’. ‘Kom je nog wel eens in Japan?’ vroeg iemand aan de schilder Appel. ‘Ach ja, een enkele keer’ antwoorde Karel, ‘om te lunchen’. Waarom gaat Karel naar Japan? Wat hebben ze in Japan wat wij in Parijs en New York en op de Weteringschans niet hebben? Is het giftige Fuguvis, de sashimi van blonde kippenlever of de sushi met rauw paardennekvet of simpelweg de eierstokken van de zee-egel, ook wel Japanse kaviaar genoemd waar hij niet buiten kan?’ Deze citaten komen uit het boek Eat This! Het boek verleid, choqueert en verrast. Fotograaf en publicist Philip Mechanicus (1936-2005) neemt je mee op een boeiende culinaire tocht via Nederland, Frankrijk en China, naar Japan met haar bijzondere eetgewoonten. Het boek bevat honderden wonderlijke citaten en snapshots en is een aantal jaar geleden geschreven als oproep tot het behoud van markten en eeltculturen. Maar meer nog dan dat is het een boek om in te bladeren, verdwalen, weg te leggen en weer op te pakken. Van 5000 aardappelrassen naar o-hashi, fascinerend!
Een DNA spoor volgen. Waar moet ik beginnen! Hoe ga je dat doen hebben mensen mij de afgelopen weken gevraagd? Nou, geen idee.. Gewoon Mr. Google aanzetten en op zoek naar de mogelijkheden? Bij mijn eerste zoekopdracht wordt ik meteen geconfronteerd met allerlei websites en artikelen, voor- en tegenstanders. Zo vraagt Maarten van Rossum zich in een blog uit 2018 af of ‘DNA onderzoek een leuke hobby is of een privacymonster. Commerciële partijen als MyHeritage en Ancestry hebben klaarblijkelijk lange ondoorzichtige privacyverklaringen. En Maarten vraagt zich af of verstrekte gegevens ook in de toekomst gewaarborgd blijven onder de huidige geldende privacyverklaringen. Misschien moet ik me af gaan vragen wat er eigenlijk met mijn DNA gebeurt als ik dat opstuur voor onderzoek… En zijn commerciële partijen de enige ingang om iets voor elkaar te krijgen?
‘It’ I can’t define ‘it’, but I know it when I see ‘it’, is een spreuk die al zolang ik werk op mijn inspiratiebord hangt en steeds mee verhuist van werkplek naar werkplek. Ik heb er altijd in geloofd dat je intuïtief weet of iets klopt of niet. Precies dat gevoel moet PietHeinEek hebben gehad toen hij ruim tien jaar geleden voor het eerst kwam kijken op Strijp R. Hij zocht een nieuwe plek voor zijn onderneming. In die tijd was ik als communicatieadviseur betrokken bij het nieuwe woon- en werkgebied en leidde hem samen met collega Erna rond in de oude hallen op het voormalig fabrieksterrein van Philips in Eindhoven. Maar wat heet rondleiden, binnen vijf minuten was hij gegrepen door wat hij zag en stoof hij van hal naar hal, rende trappenhuizen op en weer neer. We lieten hem maar begaan. Eenmaal weer buiten bedankte hij ons vriendelijk en de rest is history.. De meeste hallen op Strijp R zijn gesloopt en veel mensen hebben hier inmiddels een nieuwe woonplek gevonden. De werkplaats, winkel en restaurant van Piet Hein Eek zijn inmiddels een begrip in Eindhoven en ver daarbuiten.
Een van mijn eerste vriendjes had een Indonesische vader. Hij, het vriendje, was kok dus aan lekker eten geen gebrek. Hij zag er ook wel goed uit trouwens, maar dat terzijde. Zijn vader kon ook fantastisch koken en stond vaak hele zaterdagen en zondagen in de keuken. Dan werden er grote pannen Indonesisch eten klaargemaakt. Op zondag liep in de loop van de middag het huis vol met familie en allerlei aanhang. Uit alle hoeken en gaten werden dan stoelen en krukken tevoorschijn getrokken. En ergens in die middag zat iedereen met een bord op schoot te genieten van al dat lekkers. Nou was vader van het vriendje een aardige man, en hoewel klein van stuk, had hij een groot en indrukwekkend temperament. Hij was met mij niet altijd even gelukkig want ik lustte geen kokos. En hij gebruikte het vaak en veel. Toch deed hij zijn best om ook mij een plezier te doen. Op een van die gezellige zondagen waarbij volop werd gekakeld en gelachen kreeg ik een bord nasi onder mijn neus. Heerlijk! Ik neem een hap en zeg tegen vriendje ‘er zit kokos in die nasi’ Nee, joh dat verbeeld je je maar. ‘Nee’ zeg ik, ‘er zit echt kokos in die nasi’. Een beetje beledigd loopt vriendje met mij in zijn kielzog naar de keuken en vraagt aan zijn vader of er kokos in de nasi zit. Nog omscheppend met een grote spatel in de enorme 7 liter pan kijkt hij mij met priemende blik aan en zegt wat intimiderend ‘tja, een theelepel inderdaad, tot ik mij net op tijd herinnerde dat je zou komen dit weekend’. Ik kreeg hier en daar van de ‘tantes’ meewarige blikken toegeworpen en voelde mij een echte ‘blanda’. Die ‘kokos’nasi heb ik destijds, schutterig zittend op mijn stoel, met het schaamrood op de kaken, toch maar laten staan.
Over mijn opa en zijn interesse in zigeuners doen verschillende verhalen de ronde binnen de familie van mijn moeder. Dat leidde alleen al bij het schrijven van deze tweede blog tot verontruste telefoongesprekken. Wat in ieder geval bevestigd wordt is dat de zigeuners die vroeger het dorp van mijn opa aandeden bij hem op stal zaten. Er stond een tafel achter in de hoek van de stal en als de zigeuners langs de deuren gingen met hun knopen en andere koopwaar, dan dronken ze koffie bij mijn opa. Dat was trouwens behoorlijk ongewoon want de meeste dorpelingen hadden niet zoveel op met zigeuners. Hoe het ook zij, zigeuners komen binnen de familie toch af en toe voorbij. Zo heeft mijn oom, in zijn rol van priester, zich 20 jaar lang ingezet voor het lot van de Roma zigeuners in Nederland. Hij was met hen begaan, nam ze zo nodig op in huis of zorgde voor bescherming via de kerk.
Wat je ziet is het niet. We weten allemaal wel dat de buitenkant soms mooier is dan de werkelijkheid. Dus ik zou hier een mooi verhaal over een perfecte Pavlova op kunnen hangen, met bijpassend recept, maar de werkelijkheid is anders. Drie liter eiwit en ongeveer drie kilo suiker heb ik er inmiddels aan gespendeerd om de perfecte Pav te maken. Temperaturen variërend van 90C naar 150C. Baktijden van een uur tot twee uur. Met en zonder maïzena, met een lepel kokend water door het eiwit, deur open en deur dicht. En toch steeds hetzelfde resultaat. Een ingestorte binnenkant. Deze foto heb ik een paar maanden geleden al gemaakt… met ingestorte binnenkant. Omdat ik graag wil dat het klopt wat ik laat zien en dat ‘what you see is what you get’ vond ik dat ik eerst een perfecte meringue, met zachte binnenkant, moest maken voordat ik het recept ging publiceren.
Gisteren ontving ik een intrigerend boek per post. ‘1001 foods you must try before you die’. Nou ben ik de eerste die zegt dat je in het leven vooral van alles moet proberen, al was het alleen maar om uit te vinden wat je nu eigenlijk echt leuk, lekker, spannend of ontroerend vindt. En dat geldt niet alleen voor eten. Zelf was ik een behoorlijke ‘dear devil’. Bungeejumpen, parasailen, parachutespringen, een looping in een zweefvliegtuig, duiken, motorrijden, raften, alleen reizen, ik heb het allemaal gedaan. Er is in de wereld zoveel te ontdekken. Zo zijn andere culturen, eetgewoonten, en de smaken die daaraan verbonden zijn, voor mij echt een reis. Naar nieuwe inzichten en het opnieuw uitdagen van mijn eigen creativiteit. Dus een beter cadeau dan dit boek kun je me eigenlijk niet geven. Maar wie is die gulle gever van dit 960 pagina’s tellende boek? Dat verhaalt van Coconut tot Kaffir Lime en vogelnestjes tot Vacherin… Het werd me toegezonden vanuit Engeland, gewoon alleen een boek…. Besteld via Ebay. Afzender onbekend…
’Kairos, god van ‘het juiste moment’. Hij is de jongste zoon van Zeus, en god van ‘het juiste moment’. Kairos is de tijd die ertoe doet, die zorgt voor het moment waarop je een doorbraak krijgt. Het is waar de bevlogen momenten vandaan komen die schoonheid, inzicht en daadkracht brengen. Die momenten die je de rest van je leven bijblijven en waarvan je weet ‘zojuist heb ik iets bijzonders ervaren’. Waar Kairos gaat over ‘het moment’ gaat god Chronos over de uren. Chronos zorgt voor orde en structuur maar daarmee ook voor een patroon van herhaling. Hij laat weinig ruimte voor vernieuwing en bezinning. Zeker in deze steeds snellere tijd waarin het ons soms moeite kost om de klok bij… >
‘Zullen we oesters nemen’?, vroeg hij terwijl zijn intens blauwe ogen zich in de mijne boorden. Ik voelde mijn maag een buiteling maken en een blos verspreide zich via mijn hals naar mijn wangen. Dit ging niet over oesters.. Ja heerlijk, zei ik met schorre stem, me afvragend of de subtiele dans van de afgelopen maanden een aanloop was naar de gebeurtenissen die nu stonden te gebeuren. Intussen werd er een koele fles witte wijn gebracht. De ober zette de wijnkoeler met zilveren standaard neer naast onze tafel en plaatste de twee glazen op het witte linnen. Met een klein knikje werd de wijn goedgekeurd en met een klokkend geluidje vulde de ober het eerste glas. Ik snakte inmiddels naar een slok wijn.
Ik ben al jaren enorm groot fan van Ottolenghi. Zijn gebruik van specerijen en kruiden heeft mijn smaakpapillen echt wakker geschud. Wat een smaak weet die man te geven aan elk van zijn gerechten. Ontelbare recepten heb ik gekookt uit zijn boeken waarbij de ohh’s en ahh’s niet van de lucht zijn tijdens etentjes met vrienden of familie. Nou was ik een tijdje geleden met vriendin Karin een paar dagen in Londen. Je kent het wel, The London Eye, museum, Harrods en vooral shoppen. Ik wist natuurlijk dat Ottolenghi’s eerste restaurant in Islington zit (hij heeft er inmiddels 6!). Niet echt op onze route en een bezoekje stond niet op het programma. Toch liet het me niet los en ik wilde heel graag
Op vakantie bezoek ik altijd, echt altijd, de lokale markt. Niets zo interessant als ontdekken wie daar rondstruinen, wat er te koop is en hoe de marktkooplui hun waar aan de man brengen. Op onze trip naar Sri Lanka was het niet anders. Tijdens onze reis bezochten we talloze grote en kleine markten zoals de visafslag in Negombo* waar vissers hun dagelijkse vangst binnen brengen en verkopen. Op het strand, naast de visafslag, liggen op enorme matten kleine visjes te drogen. Die ook nog handmatig worden gekeerd! Deze gedroogde visjes kun je kopen op de lokale markten in de stad. * youtube filmpje van ‘places of interest’. In het midden van Sri Lanka ligt Dambulla met de grootste groenten- en fruitmarkt van het land. Daar kom je weinig toeristen tegen.
Bloedgroep B bijzonder? 6,7% van de Nederlandse bevolking heeft het. En ik ben er daar een van. Nou betekent 6,7% nog steeds een heleboel mensen maar bijzonder is het wel. Eigenlijk heb ik me nooit zo afgevraagd wat de betekenis daarvan was tot ik een aantal jaar geleden naar een tentoonstelling over Djenghis Khan ging en me wat verder verdiepte in hem en zijn afkomst. Toen las ik dat bloedgroep B oorspronkelijk afkomstig is uit Mongolië. Of het echt waar is weet ik niet, dat moet ik uitzoeken. Maar sinds die tijd roep ik wel gekscherend dat ik een afstammeling ben van Djenghis Khan. Nou geloof ik dat hij, op zijn oorlogspad, er uiteindelijk zo’n 1,5 miljoen heeft nagelaten dus mocht het al zo zijn dan ben ik een van velen.Toch laat het me sinds die tentoonstelling niet los en loop ik met vragen rond. Kan het zo zijn dat je door je oorspronkelijke bloedlijn ook bepaalde karakteristieken meekrijgt? Of is dat door generatie op generatie zover verwaterd dat die sporen niet meer te herleiden zijn? Kan het zijn dat je door je bloedlijn bepaalde voorkeuren meekrijgt? Is het toeval dat er in de familie van mijn moeder, zij had ook bloedgroep B, nogal wat kunstenaars en bohemiens zitten? Is het toeval dat mijn opa zich vroeger al aangetrokken voelde tot de zigeuners die zijn dorp aandeden? Ligt daar in het verre verleden misschien een lijn? Onder zigeuners is het percentage bloedgroep B hoog en zij komen oorspronkelijk uit Iran en India. Dan zijn we al behoorlijk oostwaarts…
