Verhalen

Het is een bizar jaar. Een rollercoaster en tegelijk stilstaan. Storm en weerstand in mijn hoofd terwijl mijn lijf op de pauzeknop drukt. En juist dat vind ik ingewikkeld. Het past niet in hoe ik mijn leven wil leven. Maar soms rest er niets anders dan toegeven…

Hoeveel eet je in een jaar? Wat is het aantal eieren, sneetjes brood, flessen wijn, bananen, bakjes yoghurt etc etc dat we jaarlijks verorberen? Ik had daar nooit zo over nagedacht. Kunstenaar Itamar Gilboa vroeg het zich wel af en deed er wat mee. Een jaar lang verzamelde hij al zijn voedselverpakkingen, waterflessen, allerlei etenswaren en goot ze in porselein. Het is een indrukwekkende en prachtige verzameling geworden die uitgestald ligt in het LAM in Lisse, ook wel bekend als Food Art Museum. Niet alleen laten de rekken die van vloer tot plafond gevuld zijn met eierdoosjes, melkpakken, bananen en wijnflessen je nadenken over die hoeveelheid eten en drinken maar ook over de berg afval die je in een jaar produceert.

Lang geleden woonde ik in het Entrepotgebouw in Rotterdam. Ik had er een prachtige loft in een oud pakhuis met uitzicht op een kleine binnenhaven. Ik ging niet over een nacht ijs met de keuze voor mijn woonplek want in Rotterdam kende ik op dat moment niemand. In mijn zoektocht stroopte ik Kralingen maar ook Noord, West en Katendrecht af. Nou had ik best oren naar avontuurlijk wonen maar Katendrecht stond in die tijd nog bekend om hoeren en snoeren, drugdeals en criminaliteit. Er stond een leuk nieuw appartementengebouw aan het einde van het schiereiland. Toch durfde ik het niet aan. Ik zag me daar als vrouw s’avonds (nog) niet alleen over straat lopen. Ik kwam natuurlijk uit het veilige Brabantse Nuenen, hahaha..

‘Hoe moet dat nou als ik even met je wil knuffelen?’ vraagt Maxime terwijl ze als een opgekruld balletje tegen me aanligt op haar nieuwe bank. Ze is moe, uitgeteld, leeg. Ik houd haar vast, net zoals ik dat al 18 jaar doe en strijk over haar haren. Mijn prachtige dochter, met haar lieve en mooie karakter, staat aan de rand van volwassenheid. Ze is een doorzetter, wil de dingen goed doen, voor zichzelf maar ook voor anderen. De afgelopen twee maanden hebben we haar eerste huisje samen opgeknapt. We hebben geschuurd, geplamuurd, gekit, geschilderd en weer geplamuurd en geschilderd. Geschroefd en geboord, gemonteerd en gedemonteerd. Gesneden, geplakt en gehangen, gepoetst en weer gepoetst. Samen gelachen en soms gehuild.

De maand januari staat in het teken van klussen in het appartement van Maxime, onze dochter. Dus dit keer geen grote pannen soep maar potten verf. In januari dan ook even geen nieuwe recepten… In februari gaan we er weer vol tegenaan. Er staan allerlei lekkere dingen op stapel.. 

Weer vieren we met elkaar een andere kerst dan we hadden gehoopt. Het is voor iedereen schakelen en dat valt niet altijd mee. Wat helpt is liefdevol blijven naar elkaar, begrip hebben als mensen zich weer terugtrekken in hun eigen bubbel en vooral niet de moed verliezen. Ik wens alle online volgers alsnog hele fijne dagen. Geniet van wat er wel is. Blijf gezond en pas op elkaar. Dank voor jullie leuke en positieve berichten van het afgelopen jaar. Het waren allemaal kleine cadeautjes. In 2022 hoop ik jullie te blijven verrassen met nieuwe en lekkere recepten. Veel liefs, Inge

Hoe heurt het eigenlijk?  Niet met je ellebogen op tafel of praten met volle mond. Deze basis’regels’ kennen we allemaal wel uit de culinaire etiquette. Maar wist je dat in Aziatische landen je linkerhand niet op tafel mag liggen omdat deze als onrein wordt gezien? Dat in onze contreien het begroeten met de rechterhand als vreedzaam teken wordt gezien? En dat in Amerika de fooi een onderdeel is van het salaris en dus echt niet weggelaten kan worden? Zomaar wat wetenswaardigheden uit het boekje ‘Culinaire etiquette’ wat ik vond in een tweedehands boekenstalletje. Grappig, verrassend en soms een beetje suf… of misschien moet ik zeggen, niet meer van deze tijd. Toch staan er ook handreikingen in waar we wel degelijk wat aan hebben….

Dit is nog eens andere limonade! De smaken zijn fris en volwassen. Denk aan smaken als peer-rozemarijn, dadel-granaatappel, tannenwald (dennen) of pruim-kardemom. Wostok limonade kun je perfect drinken bij een etentje, als jij de BOB bent of gewoon niet zo’n zin hebt in alcohol. De drankjes zijn niet te zoet en hebben echt een fijne smaak. Het is geen colaatje dat je even snel achterover slaat… Ik kwam het tegen en ben fan..! En dan de vormgeving he… echt mooi. Nieuwsgierig waar Wostok voor staat? Lees het verhaal over het ontstaan…

Tijd is iets merkwaardigs, hij kan vliegen en kruipen. Je hebt er te weinig van of het is er in overvloed. Hij lijkt soms stil te staan om daarna niet meer te weten waar hij is gebleven. De tijd, we hebben er geen invloed op. Hij beweegt zich naar gelang onze gemoedstoestand, de dingen die we doen, of juist niet doen. We kunnen hem niet terugdraaien, stoppen of aanjagen. De tijd is… hij is gewoon. Voor mij lijkt de tijd steeds sneller te gaan. Elk jaar een beetje meer. Aan de ene kant geeft dat niet want er is klaarblijkelijk genoeg te doen wat mijn leven kleur geeft. En aan de andere kant realiseer ik me ook dat er steeds minder van is. Althans zo voel ik dat. Want tijd gaat voorbij, komt niet meer terug en er blijft er steeds minder van over. Hallo…. over de 50! Hahaha…. Vroeger dacht ik altijd dat je op je 35e oud was. In mijn kinderlijke brein had ik het idee dat mensen dan ‘klaar’ waren en achter de geraniums zaten. Hoe kon ik weten dat ik na mijn 35e nog moeder zou worden, een opleiding volgen, die ik overigens niet afgemaakt heb en alles uit het leven wilde halen wat er te halen valt. Die grens van 35 is inmiddels ook alweer meer dan 20 jaar geleden. Maar het gevoel is niet anders. Ik voel me niet anders dan toen ik 35 was. Misschien wat minder onbesuisd maar niet minder nieuwsgierig. Hoe is het dan als ik straks 80 ben? Voel ik mij dan nog steeds 35 maar misschien gevangen in een lichaam wat niet meer kan wat ik wil?

Dat zou leuk zijn, op bezoek bij de Royals om aan te schuiven bij een High Tea. Net als Amalia wordt onze dochter Maxime op 7 december 18 jaar. Ik herinner me dat tegen de tijd dat ik na haar geboorte vanuit het ziekenhuis naar huis mocht, de eerste berichten de ronde deden dat Maxima aan het bevallen was. Onze dag werd daardoor nog iets specialer. Dus een High Tea ter gelegenheid van de verjaardag van Amalia…? Ik denk dat die uitnodiging hier niet afgeslagen zou worden. Maar… ik dwaal af…. Want dit verhaal gaat niet over ons koningshuis maar over Buckingham Palace.

Geen houdbaarheidsdatum meer maar een verpakking die verkleurt naarmate de bacteriegroei toeneemt. Zwarma van de voetjes van paddenstoelen. Klaarblijkelijk hebben de tot nu toe ongebruikte voetjes van de oesterzwam precies de juiste sappigheid en structuur om perfecte shoarma van te maken. Of ribben met groeistructuren waar gekweekt vlees aan groeit. Eenmaal ‘volwassen’ kunnen de aan elkaar gegroeide spareribs van elkaar worden losgemaakt om samen te delen. En wat te denken van het Tiger penis project waar de verbinding gezocht wordt tussen bio technologische voeding, kunstmatige dierlijke medicinale ingrediënten en het voorkomen van verder uitsterven van bedreigde diersoorten.

Hoe gevarieerd eet je eigenlijk? Staan bij jou broccoli en pasta wekelijks op tafel of varieer je er op los met venkel, bieten, quinoa, paddenstoelen, peulvruchten en bataat? De meeste mensen hebben een aantal recepten die vaker op tafel staan en een voorkeur voor bepaalde groenten, fruit en vlees. Dat is jammer want een gebrek aan afwisseling kan zorgen voor een gebrek aan vitaminen en mineralen. Wist je dat 75% van de wereldvoedselvoorraad afkomstig is van ongeveer 12 gewassen en vijf diersoorten? En dat terwijl er wereldwijd meer dan 20.000 eetbare plantensoorten zijn? Niet goed voor ons en niet goed voor onze aarde. Door steeds dezelfde gewassen te produceren putten we onze aarde uit. In 2019 brachten het WNF en Knorr (die ik overigens zelf associeer met kant en klaar maar dat terzijde) een rapport uit met de 50 ingrediënten van de toekomst. Al even geleden maar het kan geen kwaad er nog eens aandacht aan te besteden…

De deur sluit met een zachte klik en we zijn weg. Met een lichte schommel zoeven wij boven het landschap en klimmen snel naar grotere hoogte. Onder ons groene weilanden met het getingel van koeienbellen. De lucht is knisperend blauw met hier en daar een zachte witte wolk. Na een aantal keer overstappen van de ene gondel naar de andere veranderd het groene landschap onder ons langzaam naar rotsachtig gebied en tenslotte sneeuw! Voor ons zien we mensen in dikke jassen snowboarden. Enigszins twijfelend kijk ik naar mijn fleecevest en Frank in zijn zomervest. Hmmm, helemaal voorbereid zijn we niet. Bovenaan stappen we uit en de koude lucht slaat ons in het gezicht. We lopen wat rond op het hoogste punt, hebben het koud en besluiten daarom weer naar beneden te gaan. In een berghut halverwege de route bestel ik heerlijke goulashsoep want de traditionele knödel, ofwel deegbal in saus, kan mij niet bekoren.

Ingeladen in een volgepakt vliegtuig, misschien wel je geliefde en familie achterlatend in onzekerheid. Veel Afghanen die inmiddels verspreid zijn over allerlei landen zullen zich behoorlijk ontheemd voelen. We willen tenslotte allemaal bij iets of iemand horen. Afghanistan, het is een ingewikkeld probleem. De kranten staan er vol mee en voor- en tegenstanders van de interventie en evacuaties buitelen over elkaar heen met argumenten. Ik vraag me vooral af hoe het met de mensen gaat. Hier maar ook over de grenzen van Afghanistan. Zullen achterblijvers hun familie nog terugzien? De geschiedenis van Afghanistan lijkt vooral getekend door overheersing en oorlog. Van de Romeinen en Grieken tot de Mongolen, Britten, Russen en Amerikanen. Toch was Afghanistan ooit een smeltkroes van rassen en culturen met eigen talen en gewoonten. De zijderoute liep door het land en er was een bloeiende uitwisseling van kostbare goederen als tin, edelstenen zoals lapis lazuli en paarden. Over diezelfde zijderoute werd het land culinair gevormd…

Al een paar dagen volg ik via Instagram het verhaal van moederbuffel Narja en haar jong. Het pasgeboren kalfje mag niet drinken bij haar. Boer Arjan is al 10 dagen bezig om mama Narja zover te krijgen dat haar jong mag drinken. Ondanks dat ik zomaar binnenval is Arjan hartelijk en gastvrij. Al pratend lopen we naar de zijkant van de boerderij waar in de schaduw van een appelboom moeder en dochter in de koelte van de schaduw liggen. Lees het complete verhaal van Arjan en zijn 100 waterbuffels….