Oostenrijk wel of niet?

Oostenrijk wel of niet? De deur sluit met een zachte klik en we zijn weg. Met een lichte schommel zoeven wij boven het landschap en klimmen snel naar grotere hoogte. Onder ons groene weilanden met het getingel van koeienbellen. De lucht is knisperend blauw met hier en daar een zachte witte wolk.

Hoe anders was het gisteren toen wij onderweg waren naar onze vakantiebestemming in Oostenrijk. Dreigende luchten met striemende regens. Kolkende rivieren onder terwijl we bruggen passeerden. En bergen die in het schemerdonker opdoemden als intimiderende reuzen. Gisteren vroeg ik me nog af waar we aan begonnen waren en vandaag lacht de dag ons toe.

foto’s 1 t/m 4 Kitzsteinhorn, 5 t/m 9 Schmittenhohe bergrug, 10 t/m 12 Schmittenhohe afdaling te voet, 13 en 14 Zell am See centrum en meer, 15 t/m 17 Salzburg.

Kitzsteinhorn, sneeuw in de zomer

We zijn in Zell am See. Echt enthousiast over Oostenrijk was ik niet en een beetje sceptisch ook. Want de zee, verre bestemmingen en steden trok mij toch altijd meer dan berghutten. Maar het begin is goed! We zijn vanuit naburig Kaprun onderweg naar het hoogste punt van de regio Salzburg, de Kitzsteinhorn op 3.029 m.

Na een aantal keer overstappen van de ene gondel naar de andere veranderd het groene landschap onder ons langzaam naar rotsachtig gebied en tenslotte sneeuw! Voor ons zien we mensen in dikke jassen snowboarden. Enigszins twijfelend kijk ik naar mijn fleecevest en Frank in zijn zomervest. Hmmm, helemaal voorbereid zijn we niet. Bovenaan stappen we uit en de koude lucht slaat ons in het gezicht. We lopen wat rond op het hoogste punt, hebben het koud en besluiten daarom weer naar beneden te gaan. In een berghut halverwege de route bestel ik heerlijke goulashsoep want de traditionele knödel, ofwel deegbal in saus, kan mij niet bekoren.

Schmittenhöhe, lopen over de bergrug

Tot mijn verbazing vind ik het heerlijk in de bergen. Een dag later vertrekken we vanuit Zell am See, weer met gondels, omhoog naar de Schmittenhöhe. Wow, wat geweldig! Bovenop de bergrug die Zell am See omsluit richting het meer gaan we eerst lunchen. Beetje jammer dat de menukaart van de meeste berghutten nogal traditioneel is met curryworsten, knödel en natuurlijk friet . Het wordt weer een goulashsoepje. Maar wat maakt het uit als je je zo ongeveer op de top van de wereld waant.

Tijdens onze wandeling over de bergrug, die met lichte hellingen en op ons gemakje, een uur of twee duurt lopen we naar de gondels een paar kilometer verderop. Het uitzicht is adembenemend, de lucht fris en ik voel me heerlijk! We besluiten een ijskoffie te nemen voordat we, dit keer met een stoeltjeslift, naar beneden gaan. Ik ben verkocht..

5 uur afdalen

Later die week besluiten we weer naar boven te gaan en dan naar beneden te lopen met een tussenstop in een berghut. Onervaren als we zijn vragen we bovenaan hoelang de wandeling ongeveer zal duren. Een wandelaar schat een uur of twee. Dat klinkt goed. Maar we komen bedrogen uit.  Die twee uur blijkt alleen het eerste deel van de steile afdaling en deze knooppuntenroute te zijn. Uiteindelijk zijn we 5 uur onderweg! En opgeven of teruggaan is geen optie… Met trillende puddingbenen besluiten we dat we ons volgende keer beter moeten voorbereiden. De warme douche en het wijntje achteraf maken veel goed… Een dag later geven we onze benen wat rust, verkennen het dorp en lopen rond het meer van Zell am See.

Salzburg en natuurlijk Mozart

We sluiten de week af met een bezoek aan Salzburg. Een mooie lieflijke stad waarin veel in het teken staat van Mozart. We bezoeken zijn geboortehuis en krijgen een inkijkje in zijn jonge leven. We lezen dat zijn zus net zo getalenteerd was als hijzelf. Maar vrouwen werden in die tijd niet geacht om publiekelijk muziek te maken. Wat een geluk dat wij leven in deze tijd waarin vrouwen kunnen doen wat ze willen en worden wie ze willen zijn.

Goulashsoep! En ‘Via Culinaria’

Het is zeker niet de laatste keer dat we zo onze vakantie doorbrengen. Mocht jij nu ook plannen maken om naar de regio Salzburg te gaan en houd je van lekker eten? Zorg dan dat je ter plekke een exemplaar van de ‘Via Culinaria’ in handen krijgt. In deze gids staan lokale restaurants die tongstrelende gerechtjes maken. En wat kan ik voor jullie na dit verhaal anders maken dan een heerlijke goulashsoep! Perfect voor koude dagen, hoewel het mij bovenop die berg in de stralende zon ook prima smaakte.