Persoonlijk

Veertien was ik, toen ik voor het eerst ging lijnen. Een brooddieet was in die tijd erg populair. Niets anders eten dan volkorenbrood. Hoe anders is dat nu… Maar over dat brood gaat het hier natuurlijk niet. Was ik een dik kind? Helemaal niet! Als ik nu foto’s bekijk van mezelf als tiener zie ik een meisje met een normaal postuur. Het was eerder zo dat de anderen in ons gezin heel erg slank waren. Toch voel ik mij al dik sinds ik een jaar of zes ben. Als introvert kind vond ik het lastig om aan te geven wat ik graag wilde. En ik wilde heel, heel erg graag, op ballet. Eenmaal alle moed verzameld vroeg ik aan mijn moeder of dat goed was. In haar naïviteit, en echt oprecht goed en beschermend bedoeld,  zei ze ‘dat lijkt me niks voor jou, daar ben je iets te mollig voor, ga fijn op korfbal’. Waarschijnlijk wilde zij me beschermen met de gedachte dat alle meisjes die daar rondliepen graatmager zouden zijn. Zich niet realiserend dat die ene opmerking een indruk voor het leven kan achterlaten. En zo gaat dat met moeders, je doet je stinkende best. Probeert het beste te doen, én zeggen tegen je kind, en dan zomaar op een dag, zeg je of doe je iets waarvan je op dat moment de consequenties nog niet kunt overzien. Neem ik het haar kwalijk? Nee, want natuurlijk zou ze dit nooit gezegd hebben als ze wist dat ik het lang met me mee zou dragen. Maar zo zie je dat rolmodellen niet iets van deze tijd is. Niet pas bestaat sinds Instagram. Het is van alle tijden. En daar maken we ons, in welke vorm dan ook, (bijna) allemaal schuldig aan.

‘Wil je misschien een gans meenemen?’  Mijn maag keert zich om en ik voel lichte paniek opkomen. Een gans meenemen?  ‘Je bedoelt dat ik het dier zelf ga slachten? Dat heb ik nog nooit gedaan! Geen idee of ik dat überhaupt kan…’ Het aanbod komt van jager Jac, op het moment dat ik foto’s ga maken voor het verhaal ‘Jagen, duurzaam wildbeheer?’ We hebben in de ochtend afgesproken, bij een van de gebieden waar hij jaagt op ganzen voor boeren uit de omgeving.  En daar sta ik dan, weifelend en onzeker, mijn god, hoe ga ik dit doen….? Ik hoor de woorden van Frank, mijn man, in mijn hoofd ‘iedereen die vlees eet, zou op zijn minst één keer een dier moeten slachten om te weten wat dat betekent en hoe dat voelt’. Hij is overigens niet echt een vleeseter, precies om deze reden. Hij weet hoe het voelt…. Ik kijk Jac aan en zeg ‘Wie A zegt, moet ook B zeggen. Ik maak een verhaal over de jacht dus ik doe het’. Hij legt de gans, die tot halverwege mijn bovenbeen reikt, in de kofferbak van mijn auto en we nemen afscheid. ‘Ik hoor wel hoe het gegaan is, roep hij nog..’

Ken je de uitdrukking ‘Hangry’? Ik niet, althans tot voor kort niet. Chagrijnig van de honger, dat is het kort door de bocht, hahaha…. En ik heb er last van! Zet mij te laat aan een ontbijt en ik ben niet te genieten, wordt compleet onredelijk en vervelend. Eenmaal een paar happen gegeten verdwijnt mijn bokkige humeur en breekt een glimlach door. Hoe dan! Dat ‘hangry’ zijn niet alleen lastig is voor mij maar ook voor anderen bleek tijdens een trip naar New York met vriendin Karin. De eerste ochtend doken we meteen de stad in op zoek naar een ontbijtje in een echte ‘diner’. Het zoeken naar die perfecte ‘diner’ daar ging het mis want toen wij inmiddels de hele straat doorkruist hadden en nog geen ‘American pancake’ achter de kiezen hadden bitste ik naar haar ‘zullen we het eerstvolgende restaurant nemen!’ Je kunt je voorstellen dat het niet echt de meest gezellige start van deze citytrip was. En hoe groot de verbazing van Karin toen ik eenmaal een paar happen gegeten had. Alsof er niets gebeurd was.. Tijd om eens in het fenomeen Hangry te duiken…

Carnaval, you hate it, or you love it, soms lijkt er geen tussenweg. Aankomende week barst het feest hier weer los. En niet alleen zuiderlingen vieren Carnaval! Hele groepen uit het Oosten en Westen van ons land komen het meevieren. En die mensen moeten ook allemaal eten… Zo zat, lang geleden toen mijn ouders net het café in Nuenen verruild hadden voor een restaurant in Eindhoven, de zaak helemaal vol met een groep Tukkers. Ze waren uitgelaten, lollig en luidruchtig. En drank maakt hongerig dus er moest eten komen! Nou had mijn vader de kok die dag vrijgegeven onder het mom van ‘die paar klanten met Carnaval help ik zelf wel’ dus hij voelde zich wat overvallen door die grote groep die de zaak  kwam binnenvallen. De bestellingen regen zich in ijltempo aaneen tot een lange sliert bonnen. En hoe hij ook zijn best deed, een volle zaak in je eentje te eten geven, dat kost tijd.. In de open keuken wiste mijn vader zich met grote regelmaat het zweet van zijn voorhoofd. Toen op de eerste tafels de schaaltjes met groenten werden neergezet kiepte een boom van een jongen een schaaltje met erwtjes zonder pardon om en begon van de tafel te eten. Dat was het sein voor de rest van de tafel om mes en vork op te pakken en flink op de tafel de slaan, 1,2,3,4 komt er nog wat van! 5,6,7 we wachten al zo lang!, 1,2,3,4,…. En binnen 10 seconden….

Als ik nietsvermoedend de sleutel omdraai en de deur van mijn appartement open, buitelen honderden rode hartjesballonnen dartelend om en over mij heen de gang op… Lachend probeer ik mij een weg te banen door de berg ballonnen die de hal van mijn flat vullen tot aan het plafond… Ik word helemaal warm van binnen… Op de grond zie ik een spoor van rozenblaadjes de hoek omgaan… Wil jij ook de liefde vieren en je geliefde verrassen? Check mijn Valentijn bericht morgen…..

Wat voetbal voor de liefhebbers betekent ben ik eigenlijk pas gaan begrijpen toen mijn broer stopte met zijn profcarrière. Hij is de keeper die een doelpunt maakte vanuit zijn eigen goal, op een haar na 1000 speelminuten zijn doel schoon hield en twee keer verkozen is tot beste keeper van de Bundesliga. Vanaf het moment dat hij kon lopen zat de voet van mijn broer Rein vastgekleefd aan een voetbal. Ik kan me hem niet anders herinneren dan dribbelend, schietend tegen een muurtje of de bal hoog houdend met zijn knie.  Zelf heb ik nooit veel belangstelling voor voetbal gehad. Ik begreep niks van de emotie en ook niet van buitenspel. En misschien kwam het ook wel omdat we tijdens de zondagse uitzendingen van Studio Sport muisstil moesten zijn thuis. In de tijd dat hij in Duitsland bij VFL Bochum speelde kwam ik wel bij hem op bezoek maar naar een wedstrijd ben ik nooit geweest. Mensen begrepen dat niet, hij was tenslotte topsporter en sterspeler. Maar voor mij was hij altijd eerst mijn broer en dan de voetballer.  Tot die memorabele dag van zijn afscheid…

Een van mijn eerste vriendjes had een Indonesische vader. Hij, het vriendje, was kok dus aan lekker eten geen gebrek. Hij zag er ook wel goed uit trouwens, maar dat terzijde. Zijn vader kon ook fantastisch koken en stond vaak hele zaterdagen en zondagen in de keuken. Dan werden er grote pannen Indonesisch eten klaargemaakt. Op zondag liep in de loop van de middag het huis vol met familie en allerlei aanhang. Uit alle hoeken en gaten werden dan stoelen en krukken tevoorschijn getrokken. En ergens in die middag zat iedereen met een bord op schoot te genieten van al dat lekkers. Nou was vader van het vriendje een aardige man, en hoewel klein van stuk, had hij een groot en indrukwekkend temperament. Hij was met mij niet altijd even gelukkig want ik lustte geen kokos. En hij gebruikte het vaak en veel. Toch deed hij zijn best om ook mij een plezier te doen. Op een van die gezellige zondagen waarbij volop werd gekakeld en gelachen kreeg ik een bord nasi onder mijn neus. Heerlijk! Ik neem een hap en zeg tegen vriendje ‘er zit kokos in die nasi’ Nee,  joh dat verbeeld je je maar. ‘Nee’ zeg ik, ‘er zit echt kokos in die nasi’. Een beetje beledigd loopt vriendje met mij in zijn kielzog naar de keuken en vraagt aan zijn vader of er kokos in de nasi zit. Nog omscheppend met een grote spatel in de enorme 7 liter pan kijkt hij mij met priemende blik aan en zegt wat intimiderend ‘tja, een theelepel inderdaad, tot ik mij net op tijd herinnerde dat je zou komen dit weekend’. Ik kreeg hier en daar van de ‘tantes’ meewarige blikken toegeworpen en voelde mij een echte ‘blanda’. Die ‘kokos’nasi heb ik destijds, schutterig zittend op mijn stoel, met het schaamrood op de kaken, toch maar laten staan.

’Kairos, god van ‘het juiste moment’. Hij is de jongste zoon van Zeus, en god van ‘het juiste moment’. Kairos is de tijd die ertoe doet, die zorgt voor het moment waarop je een doorbraak krijgt. Het is waar de bevlogen momenten vandaan komen die schoonheid, inzicht en daadkracht brengen. Die momenten die je de rest van je leven bijblijven en waarvan je weet ‘zojuist heb ik iets bijzonders ervaren’. Waar Kairos gaat over ‘het moment’ gaat god Chronos over de uren. Chronos zorgt voor orde en structuur maar daarmee ook voor een patroon van herhaling. Hij laat weinig ruimte voor vernieuwing en bezinning. Zeker in deze steeds snellere tijd waarin het ons soms moeite kost om de klok bij… >

‘Zullen we oesters nemen’?, vroeg hij terwijl zijn intens blauwe ogen zich in de mijne boorden. Ik voelde mijn maag een buiteling maken en een blos verspreide zich via mijn hals naar mijn wangen. Dit ging niet over oesters.. Ja heerlijk, zei ik met schorre stem, me afvragend of de subtiele dans van de afgelopen maanden een aanloop was naar de gebeurtenissen die nu stonden te gebeuren. Intussen werd er een koele fles witte wijn gebracht. De ober zette de wijnkoeler met zilveren standaard neer naast onze tafel en plaatste de twee glazen op het witte linnen. Met een klein knikje werd de wijn goedgekeurd en met een klokkend geluidje vulde de ober het eerste glas. Ik snakte inmiddels naar een slok wijn.