Voetbalinzicht en ossenhaas

Voetbalinzicht en ossenhaas. Wat voetbal voor de liefhebbers betekent ben ik eigenlijk pas gaan begrijpen toen mijn broer stopte met zijn profcarrière. Hij is de keeper die een doelpunt maakte vanuit zijn eigen goal (bekijk video) , op een haar na 1000 speelminuten zijn doel schoon hield en twee keer verkozen is tot beste keeper van de Bundesliga.

Vanaf het moment dat hij kon lopen zat de voet van mijn broer Rein vastgekleefd aan een voetbal. Ik kan me hem niet anders herinneren dan dribbelend, schietend tegen een muurtje of de bal hoog houdend met zijn knie.  Zelf heb ik nooit veel belangstelling voor voetbal gehad. Ik begreep niks van de emotie en ook niet van buitenspel. En misschien kwam het ook wel omdat we tijdens de zondagse uitzendingen van Studio Sport muisstil moesten zijn thuis.

In de tijd dat hij in Duitsland bij VFL Bochum speelde kwam ik wel bij hem op bezoek maar naar een wedstrijd ben ik nooit geweest. Mensen begrepen dat niet, hij was tenslotte topsporter en sterspeler. Maar voor mij was hij altijd eerst mijn broer en dan de voetballer.  Tot die memorabele dag van zijn afscheid…

Afscheid

Met een bus vol familie en vrienden vertrokken wij, voor de gelegenheid in het oranje gekleed, naar Bochum. Het stadion zat vol en om ons heen gonsde het van hooggespannen verwachtingen. Nog had ik niet helemaal door wat mijn broer voor die mensen betekende.

Toen hij het veld op kwam werd hij door het volle stadion toegejuicht en zeker 15 spandoeken met zijn naam kwamen tevoorschijn. Zo’n 20 minuten voor het einde van de wedstrijd werd zijn afscheidswissel aangekondigd. En een enorm applaus barstte los. Gejoel en gejuich tegelijk. Als één man stond het stadion op en 27.000 mannen, vrouwen en kinderen begonnen zijn naam te scanderen toen hij zijn ererondje rond het veld liep. Het is inmiddels al een tijd geleden maar ik voel, nu ik dit schrijf, weer de emotie opkomen. Onbeschrijflijk was het, de golven die door het stadion spoelden, en maar aanhielden.. De fans wisten van geen ophouden. 20 minuten lang was het… Rein van Duijnhoven, Rein van Duijnhoven, Rein van Duijnhoven, nog lang nadat hij door de catacomben naar de kleedkamer was verdwenen.

Kippenvel…

Na de wedstrijd gingen we met een groot gezelschap een hapje eten in mijn broers favoriete steakhouse in de stad. Wij liepen in een lange stoet vanaf het stadion naar de binnenstad en staken een plein over met aan weerszijden grote terrassen. Rein liep voorop en toen hij de terrassen passeerde stonden alle mensen op en begonnen te klappen, voor hem. Terras na terras na terras. Kippenvel…

En uiteindelijk begreep ik waar voetbal eigenlijk over gaat. Over jongensdromen, helden en broederschap. Over houvast en een ankerpunt. Over trouw en trots.

En ik was trots, op hem, op wat hij betekende in het leven van deze mensen, op wat hij bereikt had, en op de manier waarop hij met zijn fans omging. Altijd tijd voor een praatje, een handtekening, altijd even mee op de foto. Klasse.

In het restaurant aten we uiteindelijk een ossenhaas. De liefde voor dat stukje vlees deel ik met hem. Van voetbal heb ik nog steeds geen verstand. Ik laat mijn liefde voor hem op een andere manier blijken. Dus bro, deze Ossenhaas Café de Paris is voor jou.

Rein van Duijnhoven zullen ze in Bochum nooit vergeten:  Lees artikel ED